Χειραγώγηση της κοινωνίας

To ποδόσφαιρο ως μέσο χειραγώγησης της μάζας

Το ποδόσφαιρο αποτελεί το πλέον διαδεδομένο άθλημα στον κόσμο. Η τεράστια δημοφιλία του, το καθίστα ένα κοινωνικό φαινόμενο των σύγχρονων κοινωνιών. Το ποδόσφαιρο δημιουργήθηκε από τις ελίτ στην Αγγλία και μεταφέρθηκε αργότερα και στις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις.

Όταν οι εργάτες κέρδισαν το δικαίωμα του ελεύθερου απογεύματος του Σαββάτου, δημιουργήθηκε η ανάγκη κάλυψης του ελεύθερου χρόνου τους κι έτσι το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που κάλυψε αυτή την ανάγκη.

Η τεράστια εξάπλωση του οφείλεται κυρίως στους Άγγλους ναυτικούς, που λόγω της μεγάλης εμπορικής δραστηριότητας της Βρετανικής αυτοκρατορίας διέδωσαν το ποδόσφαιρο στις Βρετανικές αποικίες και από εκεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Επίσης, η απλότητα των κανονισμών του αθλήματος είναι τέτοια που ο οποιοσδήποτε μπορούσε να συμμετάσχει στο καινούργιο αυτό άθλημα. 

Αυτή η δημοφιλία είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα. Διαχρονικά το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε ως μέσο αποπροσανατολισμού της κοινωνίας από τα πραγματικά προβλήματα. Αυτό ήταν μια συνήθης τακτική απολυταρχικών καθεστώτων. Κι αυτό καθώς τα συγκεκριμένα καθεστώτα  κατάφερναν να καμουφλάρουν το πραγματικό τους πρόσωπο δημιουργώντας ένα αίσθημα υπερηφάνειας στην κοινωνία μέσα από τις ποδοσφαιρικές επιτυχίες.

Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν η διοργάνωση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος από την Ιταλία το 1934. Το καθεστώς του Μουσολίνι μετέτρεψε την όλη διοργάνωση σε πανηγύρι προπαγάνδας. Η διοργάνωση  σημαδεύτηκε από μεροληπτικές διαιτησίες προς όφελος των διοργανωτών, ενώ πριν το τελικό μεταξύ της Ιταλίας και Τσεχοσλοβακίας οι ποδοσφαιριστές της Ιταλίας απειλήθηκαν με εκτέλεση αν τυχόν έχαναν. Η τοπική κοινωνία έζησε και συμμετείχε στον ποδοσφαιρικό παροξυσμό εκείνης της εποχής, γεμίζοντας τα στάδια όποτε έπαιζε η ιταλική εθνική ομάδα. Ο θρίαμβος της ομάδας ήταν στην ουσία θρίαμβος του καθεστώτος.

Το ίδιο σκηνικό είχαμε και στην Αργεντινή το 1978 όταν διεξήχθη εκεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Βιδέλα. Σε μια χώρα όπου οι «τυχαίες» εξαφανίσεις αντιφρονούντων πολιτών ήταν σύνηθες φαινόμενο, πολλοί από τους ανθρώπους που πανηγύριζαν την νίκη της Αργεντινής στους δρόμους του Μπουένος Άιρες δε γνώριζαν ότι την ίδια ώρα συμπολίτες τους βρίσκονταν φυλακισμένοι χωρίς δίκη από το καθεστώς Βιδέλα.

Κι εφόσον το ποδόσφαιρο είναι κοινωνικό φαινόμενο, είναι λογικό οι διάφορες αντιπαλότητες εντός της κοινωνίας να μεταφερθούν κι εντός γηπέδου. Οι κόντρες μπορεί να είναι ταξικές, θρησκευτικές και πολιτικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κύπρος, όπου η πολιτική αντιπαλότητα της δεξιάς και της αριστερής παράταξης μεταφέρθηκε και εντός αγωνιστικών χώρων. Στην Κύπρο αρκεί να δηλώσεις ποια ομάδα υποστηρίζεις και αμέσως ο συνομιλητής σου αντιλαμβάνεται αμέσως σε ποια πολιτική παράταξη ανήκεις. Επίσης, υπάρχει και η παγκόσμια πρωτοτυπία που συμβαίνει στο ερασιτεχνικό χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ενώ στις πλείστες χώρες του κόσμου οι διάφορες ομοσπονδίες στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο διαιρούνται με γεωγραφικά στοιχεία, στην Κύπρο διαιρούνται με βάση την κομματική προέλευση! Έτσι, έχουμε ομοσπονδίες στο πρωτάθλημα των οποίων συμμετέχουν μόνο αριστερές ομάδες και ομοσπονδίες όπου συμμετέχουν μόνο δεξιές ομάδες. Στην ουσία μιλάμε για μια κομματικοποίηση του κυπριακού ποδοσφαίρου.

Αυτή η αντιπαλότητα συντηρήθηκε για χρόνια και από τις δύο  παρατάξεις και χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές σα μέσο για πολιτική πόλωση. Πολλές φορές πολιτικά συνθήματα και πανό κάνουν την εμφάνιση τους στα γήπεδα, ενώ στον αντίποδα τα σύμβολα των κυπριακών ομάδων φιγουράρουν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και των δύο παρατάξεων.

Μια αμφισβητούμενη φάση από ένα ντέρμπι μεταξύ δύο ομάδων από αντίπαλες παρατάξεις, μετατρέπεται σε γεγονός που μπορεί να συζητιέται για εβδομάδες, πράγμα (επιεικώς) οξύμωρο σε μια κοινωνία που το ποσοστό ανεργίας φθάνει το 16% και βρίσκεται σε μνημόνιο εδώ και δύο χρόνια. Αν προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι πρόκειται για μια ημι-κατεχόμενη χώρα, ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι δε θα έπρεπε να μετατρέπεται σε μείζον ζήτημα.

Αν και τα κυπριακά κόμματα αρνούνται την ανάμιξη τους στο ποδόσφαιρο τα γεγονότα πολλές φορές τους διαψεύδουν αφού έτσι καταφέρνουν να συντηρούν για χρόνια ένα συγκρουσιακό κλίμα μέσα στην κυπριακή κοινωνία.

Ο «βασιλιάς των σπορ» χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για να κρύψει τα πραγματικά προβλήματα μιας χώρας. Πρόσφατο παράδειγμα το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας το 2014. Η κυβέρνηση της Βραζιλίας ξόδεψε εκατομμύρια για την κατασκευή ή την ανακατασκευή των σταδίων που θα φιλοξενούσε την διοργάνωση, προσπαθώντας  να δείξει την οικονομική ανάπτυξη που έχει την τελευταία δεκαετία. Το ατυχές αποτέλεσμα της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας χαρακτηρίστηκε ως ντροπιαστικό και τα μέσα ενημέρωσης ζήτησαν εξηγήσεις από κάθε υπεύθυνο. Φυσικά ούτε λόγος στα κανάλια για την έλλειψη νοσοκομείων, σχολείων και το γκρέμισμα ολόκληρων γειτονιών από φτωχόσπιτα τα οποία χαλούσαν την όλη ατμόσφαιρα. Ενώ η εικόνα από των φαβέλων πίσω από τα πανάκριβα στάδια μόνο  ως σουρεαλιστική μπορεί να χαρακτηριστεί.

Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας υποβαθμίστηκαν από την κυβέρνηση της Βραζιλίας και χαρακτηρίστηκαν ως υποκινούμενες για να πλήξουν το κύρος τόσο της κυβέρνησης όσο και της διοργάνωσης.

Για πάρα πολλούς ανθρώπους το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Γι’ αυτό έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς και ως μέσο χειραγώγησης αλλά και μέσο ανέλιξης.

Το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα μέσο ψυχαγωγίας, που τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την αθωότητα του παιχνιδιού που παίζαμε στις αλάνες και έχει μετατραπεί σε ένα μαζικό καταναλωτικό προϊόν. Ας το σκεφτούμε αυτό την επόμενη φορά που θα χαλάσουμε τις καρδιές μας για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, μήπως υπάρχουν πράγματα πιο σημαντικά από ένα ματς, έστω κι αν είναι ντέρμπι.

Βία στα γήπεδα

Οι πιο επικίνδυνοι οπαδοί στον κόσμο

Θεωρούνται, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς, από τις πιο επικίνδυνες συμμορίες των γηπέδων του κόσμου. Οπαδοί που ο χουλιγκανισμός και η βία κυλάει στο αίμα τους.


 Κάποιοι για το παρελθόν τους, κάποιοι για το παρόν τους, άλλοι για το μέλλον που φαντάζει ιδιαίτερα ακραίο. Η βία ήταν, είναι και θα είναι μέρος του παιχνιδιού. Επεισόδια μπορεί να γίνουν οπουδήποτε. Από έναν αγώνα Γ’ κατηγορίας μέχρι στο πιο μεγάλο ντέρμπι του πλανήτη.

Υπάρχουν όμως συγκεκριμένες ομάδες οπαδών που η φήμη που τους συνοδεύει είναι μεγαλύτερη από τα «κατορθώματά» τους εκτός γηπέδων. Εθνικιστές, φασίστες, αδίστακτοι, βίαιοι. Όλοι τους ευθύνονται για πολλές καταστροφές, μεγάλες καταστροφές και σε κάποιες περιπτώσεις και για θανάτους.

Στη λίστα που ακολουθεί θα βρείτε μερικές τις χειρότερες φάρες οπαδών του πλανήτη. Σίγουρα κάποιοι θα αφαιρέσουν μερικές ομάδες οπαδών και θα προσθέσουν κάποιες άλλες. Αποκλείεται να συμφωνήσουν όλοι σε όλα...

Απαραίτητη σημείωση: Στο θέμα δεν έχουν συμπεριληφθεί Ελληνες οπαδοί.



Ντιναμό Ζάγκρεμπ (Κροατία)

Το πιο σκληροπυρηνικό κλαμπ της κροατικής ομάδας είναι οι Bad Blue Boys, ο πυρήνας του οποίου απαρτίζεται από εκατοντάδες μέλη. Αρέσκονται στο να δημιουργούν επεισόδια και η μεγαλύτερη κόντρα τους με τους οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα. Συμμετείχαν ενεργά στα επεισόδια που ήταν η φλόγα για τον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Λάτσιο (Ιταλία)

Η ιστορία των Irriducibili είναι μεγάλη σε όλους όσοι ασχολούνται με τα οπαδικά. Γνωστοί για τις ακροδεξιές αντιλήψεις τους, στο παρελθόν είχαν φτάσει στο σημείο να επηρεάζουν ακόμη και τις μεταγραφικές κινήσεις της Λάτσιο. Θεωρούνται άκρως επιθετικοί και αδίστακτοι στις πρακτικές τους.

Σλασκ Βρότσλαβ (Πολωνία)

Οι Πολωνοί είναι από τους πιο επικίνδυνους οπαδούς και στο παρελθόν έχουν κάνει σκηνικά που... έγραψαν ιστορία. Οπως, για παράδειγμα, η μάχη του Βρότσλαβ το 2003. Από την μία πλευρά οι Γκντανσκ και Βίσλα Κρακοβίας, από την άλλη οι Πόζναν και Κρακόνια. Απολογισμός, 229 συλλήψεις και ένας νεκρός.

Γαλατασαράι (Τουρκία)

Τα ντέρμπι με την Φενέρμπαχτσε προκαλούν συναγερμό στην Κωνσταντινούπολη. Τα επεισόδια είναι δεδομένα ενώ πριν δύο χρόνια έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν και στους παίκτες της αντιπάλου.

Μίλγουολ (Αγγλία)

Από τις περιπτώσεις που η ομάδα είναι γνωστή λόγω των οπαδών της, η κόντρα των οποίων με αυτούς της Γουέστ Χαμ γέννησε ακόμη και ταινίες. Το μότο τους είναι «σε κανέναν δεν αρέσουμε, δεν μας ενδιαφέρει».

Μπόκα Τζούνιορς (Αργεντινή)

Το ντέρμπι με την Ρίβερ Πλέιτ παίζει να είναι και το πιο επικίνδυνο του πλανήτη. Παράδοση, τιμή, ιστορία και ταξικά θέματα είναι τα συστατικά του ντέρμπι, στα οποία πάντως δεν υπάρχει μόνο κλίμα πολέμου αλλά και εντυπωσιακή γηπεδική ατμόσφαιρα.

Σπαρτάκ Μόσχας  (Ρωσσία)

Από τα πιο παλιά κλαμπ οπαδών στη Ρωσία είναι οι Gladiators της Σπαρτάκ Μόσχας, η μάχη των οποίων με τους οπαδούς της Ζενίτ το 2005 είναι από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει, με περισσότερους από 200 τραυματίες για κάθε πλευρά.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Αγγλία)

Ο πιο παλιός και γνωστός σύνδεσμος της Γιουνάιτεντ είναι ο Red Army. Τα πιο δυνατά τους χρόνια ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80, με τα πράγματα να ηρεμούν όσο πλησιάζουμε στο σήμερα.

Μπαρτσελόνα (Ισπάνια)

Το πιο δυνατό κλαμπ των Καταλανών, οι οποίοι επίσης έχουν ηρεμήσει τα τελευταία χρόνια, ήταν και είναι οι Boixos Nois, μέλη των οποίων έχουν καταδικαστεί και για απειλές, δολοφονίς, ξυλοδαρμούς και εμπόριο ναρκωτικών.

Σπάρτα Πράγας (Τσεχία)

Εχει διάφορα σκληροπυρηνικά κλαμπ, όπως οι Prague Boys, Sparta Young, Falanga. Ο μεγαλύτερους τους αντίπαλος είναι οι οπαδοί της Σλάβια Πράγας και πολύ συχνά γίνονται... καλά επεισόδια.

Αγιαξ (Ολλανδία)

Εχει αρκετά κλαμπ αλλά το πιο δυνατό είναι το F-side. Αυτοί ήταν και οι πρωταγωνιστές μιας επικής μάχης με τους οργανωμένους της Φέγενορντ σε αυτοκινητόδρομο το 1997, με τους αυτόπτες μάρτυρες να λένε ότι ήταν θαύμα το γεγονός ότι δεν υπήρξαν νεκροί.

Βίσλα Κρακοβίας (Πολωνία)

Ο αντίπαλος τους είναι οι συμπολίτες της Κρακόβια Κρακοβίας και τα επεισόδια είναι ρουτίνα σε κάθε μεταξύ τους ντέρμπι. Δυστυχώς, σε αυτή την κόντρα έχουν υπάρξει και νεκροί στο παρελθόν.



Ρέιντζερς (Σκωτία)

Τα ντέρμπι με την Σέλτικ έχουν τη δική τους ιδιαιτερότητα αφού μπαίνει στη μέση και η θρησκεία. Οπως και να έχει, οι οπαδοί της Ρέιντζερς θεωρούνται από τους πιο επικίνδυνους και το 2008 είχαν δώσει μεγάλες μάχες με αυτούς της Ζενίτ, στον τελικό του Europa League στο Μάντσεστερ.

Ντιναμό Δρέσδης ( Γερμανία)

Τα οργανωμένα κλαμπ αριθμού εκατοντάδες μέλη και θεωρούνται από τους πιο επικίνδυνους οπαδούς στη Γερμανία, αφού έχουν τη λογική ότι όλοι είναι αντίπαλοι τους.

Φλαμένγκο (Βραζιλία)

Η πιο δημοφιλής ομάδα της Βραζιλίας, με περισσότερους από 40.000.000 οπαδούς. Η μεγαλύτερη κόντρα είναι με αυτούς της Φλουμινένσε και το 1963 είχαν παρακολουθήσει το ντέρμπι... 195.000 κόσμου, ο μεγαλύτερος αριθμός που έχει καταγραφεί ποτέ. Το πιο δυνατό κλαμπ της Φλαμένγκο είναι το Torcida Jovem-Fla.

Μπεσίκτας (Τουρκία)

Οι οπαδοί της θεωρούνται χειρότεροι και από αυτούς της Γαλατασαράι, με την οποία είναι το ένα ντέρμπι που έχουν. Το άλλο είναι κόντρα στη Φενερμπαχτσέ και είναι το ίδιο επικίνδυνο.

Ερυθρός Αστέρας (Σερβία)

Από τα «χειρότερα» ονόματα στην Ευρώπη, οι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα θεωρούνται από τους πιο βίαιους, με τα κλαμπ Belgrade Boys και Zulu Warriors να ξεχωρίζουν.

Γουέστ Χαμ (Αγγλία)

Ο Inter City Firm θεωρείται από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, οργανωμένο γκρουπ χούλιγκαν που εμφανίστηκε και η μεγάλη τους κόντρα είναι με τους οπαδούς της Μίλγουολ.

Ζενίτ (Ρωσσία)

Η Αγία Πετρούπολη είναι όμορφη πόλη αλλά οι οπαδοί της Ζενίτ, με μεγαλύτερο σύνδεσμο τους Music Hall, είναι από τους χειρότερους της Ρωσίας, μαζί με αυτούς των ΤΣΣΚΑ και Σπαρτάκ Μόσχας.

Ζυρίχη (Ελβετία)

Η Ελβετία είναι ήρεμη χώρα αλλά οι οπαδοί της Ζυρίχης όχι. Γι' αυτό και υπάρχει πάντα πολύ μεγάλη αστυνομική παρουσία, μέσα και έξω από το γήπεδο, όταν έρχεται η ώρα του ντέρμπι με την Γκρασχόπερς.

Ουνιβερσιτάριο Λίμα (Περού)

Θεωρούνται η ομάδα με τους πιο επικίνδυνους οπαδούς του Περού και από τους πιο επικίνδυνους γενικά της νοτίου Αμερικής. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει θάνατοι οπαδών φιλοξενούμενων ομάδων.

Σαχτάρ Ντόνετσκ (Ουκρανία)

Weekend Team και The Club of Ultras 18 είναι τα ονόματα των δύο πιο δυνατών κλαμπ της ουκρανικής ομάδας, οι οποίοι θεωρούνται οι χειρότεροι της χώρας τους.

Γιουβέντους (Ιταλία)

 

Οι Drughi,  αριθμούν περισσότερα από 10.000μέλη. Αναφορά, πάντως, γίνεται και στους Viking, ως ένας από τους πιο σκληροπυρηνικούς συνδέσμους.

Φερεντσβάρος (Τουρκία)

Οι χούλιγκαν της ουγγρικής ομάδας βρίσκονται στην 1η θέση της συγκεκριμένης λίστας, με τους οπαδούς της Ουίπεστ να είναι οι χειρότεροι εχθροί τους. Και αυτό αποδεικνύεται σε κάθε ντέρμπι, όπου κυριαρχούν οι μάχες με μπαστούνια του μπέιζμπολ και ό,τι άλλο χρειαστεί.

Ronaldo - Messi

10 πράγματα που δεν ξέρεται για Ronaldo - Messi 

Δείτε μερικά tips από τη ζωή και την καριέρα των σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο, που ίσως δεν γνωρίζετε.

ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΝΑΛΝΤΟ

1.  Η μάνα του τον αποκαλούσε κλαψιάρη από μικρό παιδί.
2.  Στα 14 του είχε πετάξει μία καρέκλα στη δασκάλα του και είχε αποβληθεί από το σχολείο.
3.  Στα 15 του είχε κάνει επέμβαση στην καρδιά του καθώς ακόμα κι όταν ξεκουραζόταν η καρδιά του χτύπαγε σαν τρελή.
4.  Μία σερβιτόρα από την Αμερική είναι η μητέρα του παιδιού του (κι όχι η Ιρίνα Σάικ) την οποία πλήρωσε με 10 εκατ. ευρώ ώστε να πάρει την επιμέλεια του παιδιού και να διατηρήσει την ανωνυμία της.
5.  Το 2003 έφτασε κοντά στη Λίβερπουλ αλλά τον απέρριψαν γιατί ήταν πολύ ακριβός.«Μπορεί να κερδίζαμε τον τίτλο με τον Ρονάλντο, αλλά είχαμε τον Χάρι Κιούελ» είχε πει ο Ζεράρ Ουγιέ.
6.  Στην αυτοβιογραφία του Ρόι Κιν περιγράφει πως ο Κριστιάνο Ρονάλντο έκανε τον Τζον Ο’Σέι να μοιάζει με έναν «γα…νο κλόουν» κατά τη διάρκεια φιλικού αγώνα το 2003 στις ΗΠΑ. Ο Ρονάλντο υπέγραψε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την ώρα που ο Ο’Σέι πήγε στον γιατρό γιατί είχε ζαλάδες (από τις ντρίμπλες του Πορτογάλου)
7.   Όταν πήγε στη Μάντσεστερ ο Ρονάλντο ήταν ο CR28 γιατί ήθελε να αποφύγει την πίεση που έφερνε το «7» που είχαν φορέσει οι Μπεστ, Ρόμπσον, Καντονά, Μπέκαμ, Γκιγκς. Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον αρνήθηκε το αίτημα και του έδωσε το «7». 
8.  Ο Ρονάλντο από την παρουσίασή του ακόμα το 2009 στη Ρεάλ Μαδρίτης έσπασε το ρεκόρ προσέλευσης σε παρουσίαση παίκτη από ομάδα. 80.000 κόσμου υποδέχθηκαν τον Ρονάλντο στο “Μπερναμπέου”, ενώ 75.000 είχαν υποδεχθεί τον Μαραντόνα στη Νάπολι. 
9.   Όταν ο Ρονάλντο πηδάει (με άλμα), δημιουργεί δύναμη ισάξια με 5G. Είναι πέντε φορές η ταχύτητα ενός τσιτάχ όταν τρέχει. Με το άλμα του φτάνει τα 2.59 μέτρα.
10.   Ο Ρονάλντο δεν πίνει καθόλου, επηρεασμένος από τον πατέρα του που πέθανε έχοντας σοβαρά προβλήματα αλκοολισμού. Επιπλέον δεν καπνίζει και δεν θέλει τατού γιατί για μια περίοδο ήθελε να είναι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή να δώσει αίμα.

ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ

1.  21 χρόνια μετά το χέρι του Θεού από τον Μαραντόνα ο Λιονέλ Μέσι πέτυχε «το χέρι του Θεού Νο.2» σε ένα παιχνίδι της Μπαρτσελόνα απέναντι στην Εσπανιόλ.
2.  Από το 2009 ο Λιονέλ Μέσι έβγαινε και επίσημα με την Αντονέλα Ροκούτζο αλλά η πραγματικότητα είναι πως οι δυο τους γνωρίζονται από την παιδική τους ηλικία καθώς από τότε ήταν φίλοι. Η Ροκούτζο είναι ξαδέρφη του καλύτερου φίλου του Μέσι και γνωρίστηκαν για πρώτη φορά όταν ήταν… 5 ετών.
3.  Ο Μέσι αρνήθηκε το 2004 να παίξει για την εθνική Ισπανίας Κάτω των 20. Φυσικά αρνήθηκε γιατί ήθελε διακαώς να αγωνιστεί με τα χρώματα της πατρίδας του, της Αργεντινής.
4.  Ο Μέσι έχει κάνει τατού το όνομά του γιου του Τιάγκο και τα χέρια του μικρού που φαίνονται να του σφίγγουν το αριστερό πόδι. Στην πλάτη του έχει την προσωπογραφία της μητέρας του.
5.  Πήρε το ψευδώνυμο «ψύλλος» για την ταχύτητά του, το μέγεθός του και την ευκινησία του.
6.  Το ντεμπούτο του Μέσι με την Αργεντινή αποδείχθηκε ως ένα από τα χειρότερα στην ιστορία.Σημειώθηκε σε φιλικό παιχνίδι το 2005 με αντίπαλο την Ουγγαρία και μετά από 47 δευτερόλεπτα αντικαταστάθηκε καθώς αντέδρασε άσχημα σε μία πρόκληση αντιπάλου.
7.  Ο Πεπ Γκουαρδιόλα είχε δώσει εντολή να απομακρυνθούν όλα τα μηχανήματα της κόκα-κόλα από το προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα. Το έκανε αποκλειστικά για τον Μέσι γιατί έπινε πάρα πολύ και δεν κρατούσε σε ισορροπία τη δίαιτά του.
8.  Μόνο 18 χώρες στον κόσμο έχουν περισσότερους κατοίκους από τους φαν του Μέσι στο facebook.
9.  Το πρώτο συμβόλαιο του Μέσι γράφτηκε πάνω σε… χαρτοπετσέτα όταν ήταν 13 ετών. Ο διευθυντής της Μπαρτσελόνα ήταν τόσο εντυπωσιασμένος με τα προσόντα του Μέσι που ήθελε να τον υπογράψει αμέσως.
10.  Ο Μέσι κέρδισε το πρώτο του συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα κάνοντας κολπάκια με τα πόδια του με μπάλες του τένις και πορτοκάλια. Το είχε πει ο μάνατζέρ του ώστε να δελεάσει τους Καταλανούς που ζήτησαν αμέσως να τον δουν.  

Champions league

Τα κορυφαία comebacks στην ιστορία του champions league

Από το 1955 και την δημιουργία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και ειδικότερα από το 1992 και το rebranding του θεσμού σε Champions League μας έχει προσφέρει πάμπολλες συγκινήσεις. Δεν πήρε άλλωστε τυχαία τον τίτλο της “κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης” απλά χάρη στο αστραφτερό της marketing.

Για να μην πολυλογώ όμως, οι Τρίτες και οι Τετάρτες μας έχουν γίνει πολύ πιο όμορφες χάρη στο Champions League. Φάσεις, τέρματα, θέαμα, πάθος και αγωνία είναι μόνο μερικά από τα συστατικά του cocktail που ονομάζεται “Champions League”.

Έχοντας αυτά υπόψην και μέσα από μια μικρή έρευνα βρήκαμε 5 κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του θεσμού. 5 ανατροπές σε αγώνες, 5 ανατροπές από αυτές που σε “αναγκάζουν” να αγαπάς το ποδόσφαιρο!

Δες ποιες είναι παρακάτω:

1Manchester United – Bayern Munich 2-1

Δεν γίνεται να μιλάς για ανατροπές και να απουσιάζει ο τελικός του 1999. Για πολλούς θεωρείται το κορυφαίο comeback αφού μιλάμε άλλωστε για 2 τέρματα σε χρόνους καθυστερήσεων! Οι Βαυαροί είχαν προηγηθεί στο 6ο λεπτό με φάουλ του Basler και όλα έδειχναν πως θα κατακτούσαν το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά. Αυτά μέχρι το 90′.

Στο 91′ ο θεός του ποδοσφαίρου αποφάσισε πως ο τελικός δεν είχε τελειώσει ακόμα! Ο Sheringham ισοφάρισε δίνοντας το πρώτο σοκ στην Bayern. Όταν στο 93΄όμως ο Solskjaer γύριζε τούμπα το ματς όχι μόνο οι Βαυαροί αλλά ολόκληρος ο πλανήτης έμεινε τέζα! Ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές του θεσμού!

2Milan – Liverpool 3-3 (3-2 πέναλτι)

Οτι πιο τρελό, οτι πιο παλαβό έγινε ποτέ σε ποδοσφαιρικό αγώνα, έγινε στην Κωνσταντινούπολη στον τελικό του 2005. Καθόλου τυχαία άλλωστε πήρε τον τίτλο “Το θαύμα της Κωνσταντινούπολης”! Να πάρουμε τα πράγματα όμως με την σειρά. Η Milan των Shevchenko, Kaka, Pirlo, Maldini και τόσων άλλων αστέρων προηγήθηκε με 3-0 στο ημίχρονο. Οποιαδήποτε ομάδα ήταν αντίπαλος φυσιολογικά θα λύγιζε από το ψυχολογικό βάρος. Η Liverpool όμως όχι! Είναι λες και αυτή η ομάδα είναι φτιαγμένη από το 1990 και μετά για να κάνει τα πιο αδιανόητα πράγματα στον πλανήτη.

Οι reds, λοιπόν, μέσα σε 6 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο ισοφάρισαν τον αγώνα σε 3-3! Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, άντεξαν την πίεση των ροσονέρι, πήραν το παιχνίδι στην παράταση και με ένα απίστευτο Dudek κατέκτησαν το βαρύτιμο τρόπαιο στα πέναλτι!

3Monaco – Real Madrid  3-1

Την απίστευτη Monaco του 2004 την θυμάσαι; Τότε που με Giuly, Evra, Morientes και Ζήκο βρέθηκε στον τελικό του Champions League; Λοιπόν η ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί πολύ διαφορετικά αν δεν γινόταν μια από τις πλέον απίστευτες ανατροπές στην ιστορία του θεσμού στα προημιτελικά!

Στη φάση, που λες, των 8 η Monaco βρέθηκε αντιμέτωπη με την Real Madrid των Ronaldo, Zidane, Figo, την Real των galacticos. Στο πρώτο παιχνίδι στη Μαδρίτη, οι Μονεγάσκοι έχασαν με 4-2 αφήνοντας μεν το παραθυράκι της πρόκρισης ανοιχτό αλλά όντας το απόλυτο αουτσαίντερ. Στον επαναληπτικό όμως, αν και η “βασίλισσα” προηγήθηκε με τον Raul, η εκπληκτική Monaco γύρισε το ματς (3-1) και πήρε μια πρόκριση βγαλμένη από παραμύθι!

4Deportivo La Coruna – Milan 4-0

Την ίδια χρόνια (2004), εντυπωσιακή πορεία στον θεσμό έκανε και η εκπληκτική Deportivo La Coruna. Στα προημιτελικά η κληρωτίδα έβγαλε ως αντίπαλο την Milan με την Depor να γνωρίζει την ήττα στο πρώτο ματς του San Siro με 4-1.

Οι πιθανότητες πρόκρισης, θα σκεφτόταν κάποιος, ήταν ελάχιστες ειδικά απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα που διέθετε η Milan. Και όμως αυτό που έγινε στον επαναληπτικό του Riazor δεν το ονειρεύτηκε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της Depor. Οι ποδοσφαιριστές του Javier Irureta προηγούνταν με 3-0 (σκορ πρόκρισης) από το πρώτο ημίχρονο με τον Fran να βάζει το κερασάκι στην τούρτα (4-0). Ήταν η πιο όμορφη στιγμή που μπορούσε να  χαρίσει στο ποδόσφαιρο η ομάδα της Γαλικίας!

Barcelona – Paris Saint Germain 6-1 

Η πιο πρόσφατη και η πιο απίθανη για πάρα πολύ κόσμο ανατροπή που έγινε ποτέ! Η Barcelona μετρούσε 9 διαδοχικές παρουσίες σε προημιτελικά Champions League. Η 10η θεωρήθηκε εξαιρετικά δύσκολη ως απίθανη όταν η Paris Saint Germain έκανε ένα ονειρικό παιχνίδι στη Γαλλία και επικράτησε με 4-0. Ήταν χωρίς καμιά αμφιβολία η χειρότερη ήττα που δέχθηκαν οι μπλαουγκράνα από το 2006 όταν και δημιουργήθηκε ο σύγχρονος μύθος της.

Αυτό που συνέβηκε στον επαναληπτικό του Camp Nou όμως ήταν εξωπραγματικό. Στις αρχές του δεύτερου μέρους η ομάδα του Luis Enrique βρέθηκε να προηγείται με 3-0 και είχε άλλα 40 λεπτά για να σκοράρει άλλα 2 και να προκριθεί.

Η πιο πάνω θεωρία ανατράπηκε όταν στο 62′ μείωσε σε 3-1 για την Pari αφού η Barca χρειαζόταν 3 τέρματα για να προκριθεί με την ψυχολογία να βρίσκεται στο ναδίρ. O Neymar όμως με 2 τέρματα λίγο πριν το τέλος και άλλο ένα του Sergi Roberto σε μια από τις τελευταίες στιγμές του αγώνα ολοκλήρωσαν μια ανατροπή που έμοιαζε απίστευτη!

The best footballers

Οι δέκα καλύτεροι ποδοσφαιριστές όλων των εποχών 

1 . Ντιέγκο Μαραντόνα

Θεωρείται από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών,αγωνίστηκε στις Αρχεντίνος Τζούνιορς,Μπόκα Τζούνιορς,Μπαρτσελόνα,Νάπολι,Σεβίλλη,Νιούελς Ολντ Μπόις.Έβαλε σύνολο 258 γκολ και 34 με την Εθνική Αργκεντινής.
Το 1986 κατακτέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μεξικό με την ομάδα της Αργεντινής.



2 . Πελέ

Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα σύμφωνα με την FIFA.
Αγωνίστηκε στις Σάντος και Νέα Υόρκη Κόσμος.Πέτυχε 1125 γκολ και 77 με την Εθνική Βραζιλίας.Το 1958 σε ηλικία 17 ετών κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Σουηδία σκοράροντας έξι φορές.Με την Εθνική Βραζιλίας κατέκτησε επίσης και το παγκόσμιο κύπελο του 1962,1970.



3 . Γιόχαν Κρόιφ

Aπό τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.Αγωνίστηκε με τις Άγιαξ,Μπαρτσελόνα,Λος Άντζελες Άζτεκς,Ουάσινγκτον Ντίπλοματς,Λεβάντε και Φέγενορντ.Σκόραρε 297 γκολ και 33 γκολ με την φανέλα της εθνικής Ολλανδίας.Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ολλανδίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό. Επίσης κατέκτησε τη δεύτερη θέση με την Εθνική Ολλανδίας στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 1974.



4. Φραντς Μπεκενμπάουερ

Από τους καλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών.Επαιξε στις Μπάγερν Μονάχου,Νέα Υόρκη Κόσμος και Αμβούργο όπου σκόραρε 81 γκολ.
Ως αρχηγός της ομάδας της τότε Δυτικής Γερμανίας οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 1974,συνολικά με την Εθνική Δυτικής Γερμανίας έβαλε 14 γκολ.



5 . Αλφρέντο Ντι Στέφανο

Από τους καλύτερους επιθετικούς όλων των εποχών,έδωσε 1.166 αγώνες πρωταθλήματος σε Αργεντινή, Κολομβία και Ισπανία και σημείωσε 829 γκολ.



6 . Μισέλ Πλατινί

Ο σπουδαιότερος Γάλλος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών,έπαιξε σε Νανσί,Σεντ Ετιέν και Γιουβέντους και πέτυχε συνολικά 224 γκολ.




7 . Μάρκο φαν Μπάστεν

Έχει ανακηρυχθεί καλύτερος ευρωπαίος παίχτης της χρονιάς τρεις φορές (1988, 1989 και 1992) και μία φορά καλύτερος παίχτης της χρονιάς διεθνώς (1992).Αγωνίστηκε με τον Αγιαξ και την Μίλαν και πέτυχε συνολικά 277 γκολ,το 1988 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την Εθνική Ολλανδίας.




8 . Μπόμπι Τσάρλτον

Από τους σπουδαιότερους Αγγλους ποδοσφαιριστές και από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.Επαιξε στις Μαν. Γιουνάιτεντ,Πρέστον,Γουότερφορντ πετυχένοντας συνολικά 208 γκολ.Με την φανέλα της Εθνικής Αγγλίας σκόραρε 49 γκολ.



9 . Φέρεντς Πούσκας

Ενας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στην Ιστορία του ποδοσφαίρου,ως προπονητής οδήγησε το 1971 τον Παναθηναϊκό στην μεγαλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ Ελληνικός σύλλογος στην Ευρώπη: στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών όπου ο ΠΑΟ ηττήθηκε 2-0 απο τον Άγιαξ .
Πέτυχε 513 γκολ με Ρεάλ Μαδρίτης και Χόνβεντ και 84 γκολ με την Εθνική Ουγγαρίας.



10 . Γκερντ Μύλερ

Ο πιο δεινός σκόρερ όλων των εποχών.Ως ποδοσφαιριστής της Εθνικής Γερμανίας πέτυχε 68 τέρματα και κατέκτησε το 1972 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το 1974 το Παγκόσμιο Κύπελλο.Στους συλόγους που αγωνίστηκε πέτυχε 487 γκολ.

Πολιτικοποίηση ποδοσφαίρου

«Ο πόλεμος των κερκίδων»: Ποδόσφαιρο και πολιτική στα κυπριακά γήπεδα

Η διασύνδεση πολιτικής και ποδοσφαίρου είναι σχεδόν αναπόφευκτη στην κυπριακή αθλητική «αρένα». Μια από τις παραδοξότητες που παρατηρείται στον ομολογουμένως ιδιόμορφο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου είναι η έντονη διαχρονική κομματική αντιπαράθεση μεταξύ οπαδών. Η αντιπαράθεση αυτή εκφράζεται δυστυχώς μέσω υβριστικών, ως επί το πλείστον, συνθημάτων, ενώ έντονο είναι πολλές φορές και το φαινόμενο βίας. Το αποτέλεσμα είναι να γινόμαστε μάρτυρες ενός «αρρωστημένου» πολλές φορές φανατισμού, ο οποίος μετατρέπει τα γήπεδα σε «πεδία μάχης» και τους οπαδούς σε μονομάχους.

Είναι αλήθεια ότι πολλές από τις γνωστές ποδοσφαιρικές αντιπαλότητες ανά το παγκόσμιο (π.χ. Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, Σέλτικ-Ρέϊντζερς, κτλ) στηρίζονται σε αντίθετες πολιτικές ή/και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Το αξιοσημείωτο όμως στην περί-πτωση του κυπριακού ποδοσφαίρου είναι η κομματική όψη της αντιπαλότητας φαινόμενο που δεν παρατηρείται σε άλλες χώρες. Πολλοί Κύπριοι οπαδοί μάλιστα έκτος από τα πολιτικά συνθήματα που «εκτοξεύουν», «εισάγουν» στις κερκίδες και ξενόφερτα σύμβολα (όπως για παράδειγμα τον Τσε Γκεβάρα, σφυροδρέπανα, σβάστικες, κέλτικους σταυρούς, κτλ), πιστεύοντας ότι αυτά αντικατοπτρίζουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Πώς εξηγείται τελικά το φαινόμενο αυτό; Μήπως η συμπεριφορά αυτή εκφράζει απλά την απόδραση των οπαδών από μια μονότονη ρουτίνα; Είναι δηλαδή απλά κάποιου είδους εκτόνωσης; Ή μήπως τα πράγματα είναι πολύ πιο βαθιά και αυτό που βλέπουμε είναι ένα πραγματικό κομματικό/ιδεο-λογικό μίσος; Μήπως στα γήπεδα ζούμε τελικά το πραγματικό μέγεθος της πολιτικής έχθρας που υπάρχει στην κοινωνία μας, το οποίο απλά δεν βιώνουμε στην καθημερινότητά μας; Άραγε οι φανατικοί οπαδοί -κράχτες πολιτικών συνθημάτων και χρήστες ακραίων πολιτικών συμβόλων- κατανοούν πραγματικά τη σημασία τους; Γνωρίζει δηλαδή ο 15χρονος οπαδός γιατί κραυγάζει αντικομμουνιστικά ή αντιφασιστικά συνθήματα και γιατί ανεμίζει την σημαία με την σβάστικα ή τον Τσε Γκεβάρα;

Η πηγή και εξέλιξη της κομματικό/ιδεολογικής πόλωσης στο κυπριακό ποδόσφαιρο

Στις αρχές του 1900, και συγκεκριμένα το 1914, ιδρύθηκε η ΠΟΠ (Παγκύπρια Οργάνωση Ποδοσφαί-ρου), η οποία δημιούργησε μερικά από τα πρώτα ποδοσφαιρικά σωματεία, όπως το ΤΡΑΣΤ και τον Πανεργατικό. Το 1924 ορισμένα άτομα τα οποία δεν έγιναν αποδεκτά από το ΤΡΑΣΤ δημιούργησαν τον ΑΠΟΕΛ. Η μεγάλη όμως διαίρεση στο κυπριακό ποδόσφαιρο και η διασύνδεσή του με την πολιτική έγινε το 1948, σε μια περίοδο που η Ελλάδα μαστι-ζόταν από εμφύλιο πόλεμο. Η υποστήριξη της ελληνικής δεξιάς από την ηγεσία του ΑΠΟΕΛ ενόχλησε μέλη με αριστερές πεποιθήσεις τα οποία διαμαρτυρήθηκαν, με αποτέλεσμα να αποβληθούν από το σωματείο. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα πρώτα αριστερά σωματεία, όπως η Ομόνοια, η Νέα Σαλαμίνα, η Αλκή και ο Ορφέας. Η διαίρεση αυτή δεν επηρέασε μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά διείσδυσε σε ολόκληρη την κοινωνική δομή της χώρας, με αποτέλεσμα την δημιουργία ανταγωνιστικών συλλόγων, καφενείων, εφημερίδων κτλ.

Οι πολιτικές εξελίξεις του ’60 και του ’70 μεταφέρθηκαν στο αθλητικό γίγνεσθαι και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου. Ο ανταγωνισμός στον χώρο του γηπέδου ήταν έντονος, αφού εκτός από τον «πόλεμο των κερκίδων» οι «ομοιδεάτικες» ομάδες προκαθόριζαν πολλές φορές τα αποτελέσματα των μεταξύ τους παιχνιδιών.

Τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και η δεκαετία του ’80 σημαδεύτηκαν από τον διαχωρισμό των Κυπρίων σε «Γριβικούς» και «Μακαριακούς». Παρόλο που γύρω στο ’90 ο διαχωρισμός αυτός είχε ουσιαστικά εκφυλιστεί, η πολιτική κόντρα στον ποδοσφαιρικό χώρο εξακολουθούσε να είναι ιδιαίτερα έντονη. Για παράδειγμα, ένα από τα συνθήματα που αντηχούσε πολύ συχνά στους αγώνες του ΑΠΟΕΛ ήταν το «σεισμός-σεισμός συναγερμός» και το «καλύτερα φασίστας δεξιός παρά π… γιος αριστερός». Με λίγα λόγια, η διασύνδεση ΑΠΟΕΛ, Ανόρθωσης, Απόλλωνα και Ολυμπιακού με τη δεξιά (και κυρίως με τον ΔΗΣΥ), αλλά και Ομόνοιας, Σαλαμίνας και Αλκής με την αριστερά (και κυρίως με το ΑΚΕΛ), παρέμειναν.

Τα τελευταία χρόνια, στις τάξεις των δεξιών ομάδων παρατηρείται κάποιος διαχωρισμός κόμματος και ομάδας. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τους οπαδούς της Ομόνοιας, αφού πρωτίστως θεωρούνται, αλλά και θεωρούν εαυτούς, ως γνήσιους «προλετάριους», «υπερασπιστές» των αριστερών ιδεωδών.

Χαρακτηριστικό είναι ότι, ενώ οι οπαδοί της Ομόνοιας φώναζαν παλαιότερα υβριστικά πολιτικά συνθήματα εναντίον των οπαδών του ΑΠΟΕΛ, του τύπου «π… γιοι φασίστες δεξιοί», τα τελευταία χρόνια αυτά ελαχιστοποιήθηκαν και το «φασίστες δεξιοί» αντικαταστάθηκε με το «πορτοκαλί». Όσον αφορά δε στην κερκίδα του ΑΠΟΕΛ, συνθήματα όπως «σεισμός-σεισμός συναγερμός» και «ζει, ζει και μας καθοδηγεί» είναι ανύπαρκτα (παρόλο που το πρόσωπο του Γρίβα εμφανίζεται συχνά-πυκνά σε πορτοκαλί φανέλες). Καθότι όμως οι οπαδοί της Ομόνοιας παραμένουν στην μεγάλη τους πλειοψηφία αριστεροί, οι αντίπαλοί τους συνεχίζουν να «εξακοντίζουν» πεπαλαιωμένα συνθήματα, όπως το «κλασικό» πλέον «π… γιοι αριστεροί». Τόσο δε στις καθημερινές τους συζητήσεις, όσο και στις ιστοσελίδες των ομάδων τους, συχνά χαρακτηρίζουν την Ομόνοια ως «παράρτημα του ΑΚΕΛ» ή «παράρτημα της κυβέρνησης».

Κομματικές και εθνικές κόντρες στην ποδοσφαιρική «αρένα»

Ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρείται στο κυπριακό ποδόσφαιρο είναι η «χρήση» του αθλήματος από πολιτικά πρόσωπα ως πόλος έλξης ψηφοφόρων, καθώς και από κομματικές ηγεσίες για σκοπούς συσπείρωσης, κυρίως σε περιόδους προεκλογικής αναμέτρησης. Ως εκ τούτου, γινόμαστε μάρτυρες του θεάματος της πομπώδους εμφάνισης διαφόρων σημαντικών πολιτικών προσώπων στις κερκίδες (κατά προτίμηση στην άνεση των περίφημων «boxes»).

Δεν θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστο το γεγονός ότι η διασύνδεση ποδοσφαίρου και κομματικής συσπείρωσης είναι εντονότερη στις τάξεις της Ομό-νοιας, καθότι η ταύτιση της ομάδας με το ΑΚΕΛ είναι πλήρης. Αυτό όμως δεν παρατηρείται τόσο έντονα και στον ΑΠΟΕΛ, καθότι ο κόσμος του δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον ΔΗΣΥ, αφού πολλά από τα στελέχη του κόμματος είναι οπαδοί άλλων δεξιών ομάδων (όπως Ανόρθωσης, Απόλλωνα, Ολυμπιακού, Εθνικού Άχνας, ΕΝΠ και Δόξας Κατωκοπιάς).

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην περίπτωση των δεξιών σωματείων, οι οπαδοί δεν συσχετίζουν πλέον άμεσα την κομματική τους ταυτότητα με αυτή της ομάδας τους. Εν τούτοις, αισθάνονται έντονη την ανάγκη να τονίσουν την ελληνικότητά τους και σε λιγότερο βαθμό την πίστη τους σε ελληνορθόδοξες πεποιθήσεις. Αντιθέτως, οι οπαδοί της Ομόνοιας προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι Κύπριοι και ΟΧΙ Έλληνες. Ως εκ τούτου, στις κερκίδες δεξιών ομάδων κυματίζουν συχνά οι γαλανόλευκες, ενώ στην πράσινη κερκίδα αναρτώνται μόνο Κυπριακές σημαίες και δυστυχώς κάποιες φορές ανθελληνικές, όπως γαλανόλευκες που αντί σταυρού φέρουν σφυροδρέπανο.

Με λίγα λόγια, τα τελευταία χρόνια η πολιτική στο ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί σε «αναμέτρηση» «κυπρο-κεντρισμού»«ελληνο-κεντρισμού», με τις δύο πλευρές να προσπαθούν να ταυτίσουν την ομάδα τους με εθνική οντότητα, μετατοπίζοντας έτσι την «πάλαι ποτέ» κόντρα από κομματική σε εθνική.

Προβληματισμός :

Πού να οδηγείται άραγε το κυπριακό ποδόσφαιρο και κατ” επέκταση η κυπριακή κοινωνία; Μήπως ο αντίκτυπος των όσων λαμβάνουν χώρα εντός γηπέδων είναι μηδαμινός στην καθημερινότητά μας και με την έξοδο των οπαδών από τις ποδοσφαιρικές «αρένες» η ζωή συνεχίζεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς; Ή μήπως όλα αυτά μας οδηγούν τελικά σε παρωχημένες εποχές, ανακυκλώνοντας παλαιές έχθρες και έριδες; Άραγε το αρχαίο Ολυμπιακό πνεύμα του «ευ αγωνίζεσθε» δεν είναι και τόσο «αθάνατο» και μάταια τελικά βροντοφωνάζουμε στον «αγνό πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ” αληθινού» να «αστράψει» «στη δόξα της δικής του γης και του ουρανού»;

Ρατσισμός στα γήπεδα

Ρατσισμός: Η μάστιγα που απλώνεται σαν δίχτυ και στο ποδόσφαιρο

Αποτελεί μία κοινωνική μάστιγα και ο θαυμαστός κόσμος του αθλητισμού αλλά και του δημοφιλέστερου των σπορ, του ποδοσφαίρου, δυστυχώς δεν μπορεί να την κρατήσει εκτός …συνόρων αν και δίνει τεράστια μάχη.

Ο ρατσισμός φανερώνει πνευματική σύγχυση, έλλειψη ορθής σκέψης, αδυναμία και δυσκολία στο να καταλάβει ο θύτης ότι μια τέτοια ενέργεια μειώνει και τον ίδιο ως άνθρωπο. Ένα φαινόμενο που από μόνο του είναι αποτρόπαιο , μία τεράστια προσβολή για την ανθρώπινη φύση.

Τα κρούσματα  ούτε νεόκοπο φαινόμενο είναι αν και δυστυχώς κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνιση τους για ουκ ολίγους κοινωνικοπολιτικούς λόγους και εξαιρετικά σοβαρά σε πάμπολλες περιπτώσεις για να μην προκαλέσουν κάτι παραπάνω από ανησυχία και στην μεγαλύτερη παγκόσμια αθλητική οικογένεια.


Ρατσισμός είναι η πίστη στην ανωτερότητα μίας φυλής, θρησκείας ή εθνικότητας που συνδυάζεται από προσβλητική συμπεριφορά, ύβρεις και πρακτικές έναντι πολιτών διαφορετικών φυλών και εθνικότητας. Μπορεί να συμβαίνει σκόπιμα ή από έλλειψη κατανόησης και άγνοια. Μπορεί να συμβαίνει φανερά ή με συγκάλυψη, σε όλα τα επίπεδα ιεραρχίας ενός οργανισμού, μίας αγοράς ή ενός κοινωνικού τομέα. Στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ο ρατσισμός συνήθως εκφράζεται μέσω ύβρεων και χειρονομιών κατά αλλοεθνών ποδοσφαιριστών, μεταναστών, φιλάθλων γειτονικών χωρών ή μειονοτικών περιοχών.



Και για το λόγο αυτό οι δυο κορυφαίες συνομοσπονδίες του σπορ FIFA και UEFA έχουν όλο και ευρύτερη συνεργασία με  το διεθνές δίκτυο FARE (Football Against Racism in Europe) που έχει αναλάβει την ευθύνη για την παρατήρηση και «καταγγελία» ανάλογων φαινόμενων στο συγκεκριμένο αθλητικό πεδίο.


Ένα βιντεακι για το ρατσισμό στα γήπεδα :

Χουλιγκανισμός στα γήπεδα

Χουλιγκανισμός στα γήπεδα

Ως χουλιγκανισμός αναφέρεται η ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά οπαδών αθλητικών ομάδων που οδηγεί στη διατάραξη της τάξης. Εκφάνσεις χουλιγκανισμού συνήθως θεωρούνται πράξεις όπως η υβριστική συμπεριφορά σε γήπεδα κατά τη διάρκεια αγώνων πολλές φορές με ρατσιστική διάθεση, η επιθετική συμπεριφορά σε αυτούς τους χώρους, οι εισβολές οπαδών στον αγωνιστικό χώρο πολλές φορές με βίαιες διαθέσεις, οι ομαδικές συγκρούσεις οπαδών εντός και εκτός γηπέδων καθώς και δολοφονίες που γίνονται μεταξύ οπαδών που τάσσονται υπέρ διαφορετικών ομάδων.
Ο όρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να περιγράψει την συμπεριφορά των οπαδών σε αγώνες ποδοσφαίρου. Με αυτόν τον τρόπο δηλώνονται βανδαλισμοί και ομαδικές συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα πριν, κατά τη διάρκεια, ή μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που προκαθορισμένες συγκρούσεις μεταξύ οπαδών γίνονται ανεξάρτητα από τους αγώνες ή με αφορμές αγώνες άλλων αθλημάτων. Ο χουλιγκανισμός ονομάστηκε έτσι από τον όρο «hooliganism» που χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του 1890 για να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά συμμοριών των δρόμων. Η χρήση του όρου εμφανίζεται σε μια αναφορά της αστυνομίας του Λονδίνου το 1898, αλλά ενδεχομένως δεν είναι η πρώτη. Μία επικρατής θεωρία αναφέρει πως ο όρος πάρθηκε από το όνομα του Πάτρικ Χούλιχαν ο οποίος ήταν Ιρλανδός βάνδαλος που έμενε στο Λονδίνο. Μια άλλη θεωρία αναφέρει πως ο όρος προέρχεται από τον απολίτιστο τρόπο ζωής μιας Ιρλανδικής αγροτικής οικογένειας. Άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ο όρος πάρθηκε από μία συμμορία του δρόμου στο Ίσλινγτον του Λονδίνου που είχε το όνομα «Χούλ»". Τέλος, υπάρχει και μια θεωρία που υποστηρίζει ότι ο όρος βασίζεται στην Ιρλανδική λέξη «houlie» που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ένα έκλυτο πάρτι..

Κρούσματα χουλιγκανισμού
Στην Αγγλία και αφού οι πρώτοι κανόνες του σύγχρονου ποδοσφαίρου είχαν εδραιωθεί, σημειώθηκαν μεγάλες αναταραχές μετά τον αγώνα της Πρέστον Νορθ Εντ με την Άστον Βίλα. Οι δύο ομάδες λιθοβολήθηκαν και χτυπήθηκαν άσχημα με ξύλα και αναφέρεται ότι ένας παίκτης της Πρέστον έμεινε αναίσθητος. Τον επόμενο χρόνο καταγράφηκαν συμπλοκές μεταξύ οπαδών της Πρέστον με οπαδούς της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, καθώς το 1905 κάποιοι υποστηρικτές της Πρέστον δικάστηκαν για χουλιγκανισμό μετά τον αγώνα της ομάδας με την Μπλάκμπερν. Μεταξύ τους ήταν και μια «μεθυσμένη και εκτός τάξης» 70χρονη γυναίκα. Το 1950 εμφανίστηκε η μόδα των Μοντς και αυτή των Ρόκερς που, όπως αναφέρεται, ομάδες κάθε παράταξης είχαν συγκρούσεις μεταξύ τους, με αφορμή διαφορές στην ιδεολογία και στον τρόπο εμφάνισης. Τέτοιου είδους αντιθέσεις όξυναν το κλίμα μεταξύ των οπαδών αντιπάλων ομάδων και εμφανίστηκε ένα νέο κύμα χουλιγκανισμού. Το 1956, οπαδοί της Λίβερπουλ. και της Έβερτον, επίσης από την πόλη του Λίβερπουλ, έλαβαν μέρος σε διάφορα περιστατικά καταστροφής τρένων. Από το 1965 αναφέρονται κάθε χρόνο κατά μέσο όρο περίπου 25 περιστατικά χουλιγκανισμού στην Αγγλία.

Το 1964 στο Περού σκοτώθηκαν περισσότεροι από 300 και τραυματίστηκαν 500 σε έναν αγώνα προκριματικό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μεταξύ Περού και Αργεντινής.

Στη δεκαετία του 1970 καταγράφονται φαινόμενα χουλιγκανισμού και στην υπόλοιπη Ευρώπη πέραν της Αγγλίας. Το φαινόμενο οξύνεται από τις οργανώσεις των ούλτρας που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και πολλές φορές σχετίζονται με νεοναζιστική ιδεολογία. Σκοπός των οργανώσεων αυτών πέρα από την υποστήριξη των ομάδων είναι οι συγκρούσεις με οπαδούς αντίπαλων ομάδων. Στην Ολλανδία, το 1974, ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ οπαδών της Φέγιενορντ και της Τότεναμ στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Από εκείνη την περίοδο και μετά ολοένα και περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες εμφανίζουν έντονα φαινόμενα χουλιγκανισμού. Μεταξύ τους η Ισπανία, η Τουρκία, η Νορβηγία, η Πολωνία, η Κροατία, η Ρωσία και η Ελλάδα.

Πώς «γίνεται» ένα άτομο χούλιγκαν;
Είναι αδύνατον να ισχυριζόμαστε ότι όλοι οι «χούλιγκαν του ποδοσφαίρου» είναι μιας συγκεκριμένης ηλικίας ή κατηγορίας ή διαθέτουν μια συγκεκριμένη «ψυχοσύνθεση». Επίσης, ο χουλιγκανισμός δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο και επομένως δεν διαθέτει μια μεμονωμένη αιτία. Από την άποψη της οργανωμένης βίας μεταξύ «συμμοριών χούλιγκαν», μια αίσθηση της κοινότητας, ο φυλετισμός και η καθαρή απόλαυση να ασχολούνται με τη διαταραχή στο ποδόσφαιρο είναι προφανώς αποδεικτικά στοιχεία.
Ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός ήταν ένα από τα πρώτα ζητήματα που προσέλκυσαν στη μελέτη του ποδοσφαίρου ακαδημαϊκούς, κοινωνιολόγους, ιστορικούς και ψυχολόγους στην ανάπτυξη υποθέσεων επεξήγησης των αιτίων συνέχισης ύπαρξης του χουλιγκανισμού. Οι παράγοντες που ωθούν κάποιον στον χουλιγκανισμό είναι :

α.  Αγχώδης τρόπος ζωής, έλλειψη χώρου και χρόνου εκτόνωσης
H παραβατική συμπεριφορά των νέων είναι διαδεδομένη και θεωρείται από ειδικούς περίπου φυσιολογική, λόγω της φυσικής περιέργειας και του περιπετειώδους πνεύματος που χαρακτηρίζει τα νεαρά άτομα. Οι νεαροί χούλιγκαν, συνήθως δεν συγκροτούν κάποια αντικοινωνική ομάδα με διαφοροποιημένες κοινωνικές αξίες, παρόλο που κάποιοι θεωρούν ότι η βία στα γήπεδα είναι κατά κάποιο τρόπο προέκταση αντίστοιχων κοινωνικών φαινομένων. Σ΄ αυτό το τελευταίο συνηγορούν τα πολλά προβλήματα της εποχής, το κλίμα αβεβαιότητας και η ανασφάλεια που, επειδή πιέζουν ιδιαίτερα τους νέους, αντιδρούν και εκτονώνονται αρκετές φορές και με αυτόν τον τρόπο. Τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, η ανεργία, η έλλειψη παιδείας, ο αλκοολισμός και η χρήση ναρκωτικών, ο φανατισμός, η αντιδραστική συμπεριφορά των νέων και η ανάγκη για εκτόνωση λόγω της πιεστικής καθημερινότητας των αστικών κέντρων είναι οι πιο σοβαρές αιτίες του φαινομένου του χουλιγκανισμού. Οι νέοι προσπαθούν να εκφράσουν την οργή τους για διάφορα θέματα που τους απασχολούν μέσω αυτής της επιθετικής τους συμπεριφοράς. Άμεση συνέπεια του παραπάνω, είναι η μη ικανή στήριξη της νεανικής προσωπικότητας από την κοινωνία, με αποτέλεσμα οι νέοι να ταυτίζονται με την ομάδα τους «νομίζοντας» πως έτσι ικανοποιούν την τάση του ατόμου για συλλογική ζωή.

β.  Οικογένεια
Ο ρόλος της είναι σημαντικός, καθότι πρέπει να διαπαιδαγωγεί σωστά τα παιδιά της και να τα παρέχει εφόδια και ερεθίσματα έτσι, ώστε να μην οδηγηθούν αργότερα να γίνουν μέλη αυτών των «ομάδων».

γ.  ΜΜΕ – Πρότυπα

Αρνητικός είναι ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), τα οποία με το να προβάλλουν βίαια πρότυπα οδηγούν τους νέους κατευθείαν σε τέτοιου είδους οργανώσεις. Οι νέοι μη έχοντας ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα, δέχονται τις εικόνες χωρίς να τις αξιολογούν και νομίζουν πως αν εισχωρήσουν σε τέτοιες «ομάδες», θα μπορούν να κάνουν επίδειξη δύναμης σε πιο αδύναμους.

Οι νέοι βλέποντας από την τηλεόραση διάφορα αθλητικά γεγονότα στα οποία οι αθλητές δίνουν «το κακό παράδειγμα», υιοθετούν αυτές τις συμπεριφορές, διότι από τη μία δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν τέτοιες καταστάσεις και από την άλλη θεωρούν τους αθλητές ως τα ιδανικά πρότυπα. Τις επιθετικές συμπεριφορές πολλαπλασιάζει η δυναμική που έχουν οι οργανωμένες ομάδες και φυσικά η ανωνυμία που εξασφαλίζει το πλήθος. Έτσι, η ποινική καταστολή γίνεται ακόμη πιο δυσχερής και ο παραδοσιακός αποτρεπτικός της ρόλος περισσότερο ανεπιτυχής. Το γεγονός ότι η βία στα γήπεδα δεν μπορεί να είναι, ως γενικότερο κοινωνικό φαινόμενο, ανεξάρτητο από την γενικότερη παθογένεια της κοινωνίας, καθώς και την επένδυση ισχυρών οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων σ’ αυτό το χώρο, το επιβεβαιώνουν παράλληλες συμπεριφορές που εκδηλώνονται σχεδόν πανομοιότυπα, όταν για παράδειγμα μετά από μια ειρηνική διαδήλωση, ομάδα νεαρών ξεφεύγει από την πορεία και προβαίνει σε ανεξέλεγκτες καταστροφές.

Στην όξυνση του φαινομένου ιδιαίτερο ρόλο παίζει ο αθλητικός τύπος. Η λειτουργία του τελευταίου είναι ταυτισμένη με την εξυπηρέτηση στενών οικονομικών συμφερόντων. Η απόλυτη ταύτιση με την ομάδα, που μπορεί να την προβάλλουν σαν ιδέα για να είναι καλά κρυμμένη η επιχειρηματική δραστηριότητα των επιτηδείων του χώρου, γεννά φανατισμό. Για παράδειγμα, η θεοποίηση των ποδοσφαιριστών και η αποθέωσή τους με τους πηχυαίους τίτλους, προωθεί την κατασκευή φανατικών οπαδών έτοιμων για όλα.

δ.  Ανεργία

Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας, που αυξάνει τα ήδη μεγάλα ποσοστά βίας. Ο νέος, ο οποίος είναι άνεργος, ψάχνει να βρει έναν τρόπο να εκφράσει την οργή του προς την κοινωνία και καταφεύγει σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Έτσι λοιπόν ένα μικρό ποσοστό αυτών που δημιουργούν επεισόδια στα γήπεδα είναι απογοητευμένοι νέοι οι οποίοι εξωτερικεύουν το συναίσθημα της αντίδρασης με αυτόν τον τρόπο. Χωρίς εργασία ο νέος δεν εκτονώνει την ενεργητικότητά του, πράγμα που σημαίνει ότι συσσωρεύει όλη του την ενέργεια και την μετατρέπει σε βίαια συμπεριφορά εντός των γηπέδων.

ε.  Παιδεία – Εκπαίδευση

Το σχολείο δεν προσφέρει, όπως θα έπρεπε, αθλητική παιδεία η οποία θα είναι ικανή αργότερα να οδηγήσει τους νέους στο να γίνουν φίλαθλοι και όχι φανατικοί οπαδοί. Η εκπαίδευση προσλαμβάνοντας τεχνοκρατικό χαρακτήρα παραμέλησε τον αθλητισμό και το λεγόμενο ιδεώδες.

στ.  Χρήση οινοπνευματωδών

Η χρήση οινοπνευματωδών έχει χαρακτηριστεί ως παράγοντας – κλειδί για τον προσδιορισμό του κατά πόσον σχετίζεται με τον «χουλιγκανισμό». Στην πραγματικότητα η σχέση μεταξύ οινοπνεύματος και βίας, και διαταραχής γενικότερα, είναι πολυσύνθετη και δεν υπάρχει ακόμη καμία επιστημονική απόδειξη ότι η κατανάλωση οινοπνεύματος προκαλεί βία. Ωστόσο, υπάρχει μια πολύ ισχυρή αντιστοιχία μεταξύ κατανάλωσης οινοπνεύματος και κοινωνικών διαταραχών, καθώς η διαχείριση πρόσβασης στα οινοπνευματώδη μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στο αν θα προκύψει διαταραχή πλήθους.

Πολλά μέτρα ελέγχου οινοπνευματωδών έχουν επιβληθεί στους οπαδούς, αλλά στην Αγγλία και την Ουαλία είναι σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικά στη μείωση της κατανάλωσης οινοπνεύματος από τους οπαδούς και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί ουσιαστικά να αυξηθεί ο κίνδυνος ταραχών και βίας σε αγώνες ποδοσφαίρου.

Οι Άγγλοι τρία πράγματα δεν θα πάψουν ποτέ να λατρεύουν: Το ποδόσφαιρο, το ποτό και τη Βασίλισσα. Τα πρώτα δύο τα εννοούν, και ο συνδυασμός τους έχει ιστορικά αποδειχτεί εκρηκτικός. Ο εγχώριος χουλιγκανισμός που άρχισε να ανθίζει τη δεκαετία του ’60 και οδήγησε στην ψήφιση ειδικού νομοσχεδίου με το οποίο οι αρχές μπορούσαν να απαγορεύσουν την είσοδο ταραχοποιών στοιχείων στα γήπεδα το 1968, κατάφερε να βρει διέξοδο στην ηπειρωτική Ευρώπη τη δεκαετία του ’80: Ήταν η εποχή που η οικονομική ύφεση εξασθενούσε, επιτρέποντας σε ολοένα και περισσότερους οπαδούς του νησιού να συνοδεύουν τις ομάδες στις εκτός έδρας υποχρεώσεις τους. Ο Θατσερισμός, η ανέχεια και η άρνηση συμφιλίωσης με την αστική πραγματικότητα που συνεπάγονταν βίαιες συμπεριφορές, ήταν απλώς προϊόντα βολικών αναλύσεων που κατέρρεαν μπροστά σε μια ενοχλητική πραγματικότητα: Στα αίτια που ορίζονταν από την τριάδα ηλιθιότητα-μέθη-ψυχολογία του όχλου, ήρθε να προστεθεί και αυτό της εθνικής υπερηφάνειας. «Εμείς τους μάθαμε το παιχνίδι, δεν δικαιούνται να κερδίζουν», ήταν μία από τις λογικές που συνόδευε τις ευρωπαϊκές αποτυχίες. Επιπρόσθετα, οι ταξιδιώτες από την κατά παράδοση πολιτισμικά απομονωμένη Αγγλία, δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν τη διαφορά νοοτροπίας των πόλεων που τους φιλοξενούσαν. Θεωρούσαν ότι το να πιει κανείς όσο μπορεί στην πλησιέστερη μπυραρία και να μπαίνει στο γήπεδο με δυο-τρία κουτάκια για εφεδρία, ήταν ο ορθά θεσπισμένος από τη χώρα προέλευσής του ορισμός του ποδοσφαιρόφιλου, τον οποίο κανένας μιμητής δεν επιτρεπόταν ν’ αλλοιώσει.

Παράξενα γήπεδα

Τα πιο περίεργα ποδοσφαιρικά γήπεδα του κόσμου

Δείτε τα περίεργα γήπεδα χτισμένα δίπλα στη θάλασσα, πάνω στη θάλασσα, δίπλα σε ηφαίστεια ακόμα και μέσα στην έρημο.

6 Σχόλια

Τα γήπεδα που θα δείτε χρησιμοποιούνται τα περισσότερα για τις ανάγκες τοπικών ομάδων όμως όπως θα παρατηρήσετε τα περισσότερα από αυτά είναι φτιαγμένα σε απίστευτες τοποθεσίες.

Το συγκεκριμένο γήπεδο φέρει το όνομα του Ότμαρ Χίτσφελντ και είναι εκείνο που βρίσκεται στο μεγαλύτερο υψόμετρο στην Ευρώπη. Χτισμένο κάπου ανάμεσα στις Αυστριακές Άλπεις και σε υψόμετρο 2.000 μέτρων θα ήταν δύσκολη έδρα για όλες τις ομάδες.

Το συγκεκριμένο γήπεδο βρίσκεται στα νησιά Φερόε και όπως συμβαίνει και με άλλα της λίστας απευθύνεται σε παίκτες που ξέρουν να σουτάρουν...

Μεταφερόμαστε στη Γριλανδία όπου και βρίσκεται το συγκεκριμένο γήπεδο. Αν μη τι άλλο οι παίκτες την ώρα του αγώνα έχουν ωραία θέα.

Ανάλογα είναι τα συναισθήματα όσων παίζουν και στο Γιβραλτάρ.

Την ίδια ώρα όσοι παίζουν στο συγκεκριμένο γήπεδο στην Ισλανδία παρατηρούν τη συμβαίνει παραδίπλα αφού είναι χτισμένο κοντά σε ηφαίστειο.

Πάμε μία βόλτα και στη Λατινική Αμερική με το συγκεκριμένο γήπεδο στην Βραζιλία να παίρνει όσκαρ εφευρετικότητας για τις κερκίδες του. Όπως βλέπετε έχει ουσιαστικά έχει χρησιμοποιηθεί η γη για να τοποθετηθούν τα πλαστικά καρεκλάκια.

Στο συγκεκριμένο γήπεδο της Βολιβίας καλό είναι οι παίκτες να μη σουτάρουν ιδιαίτερα δυνατά αφού είναι πιθανό να σπάσει κανένα παράθυρο.

Επιστρέφουμε στη Βραζιλία για μία κλασική εικόνα γηπέδου σε μία φαβέλα.

Αφήνουμε και τη Λατινική Αμερική για να πάμε στην Ασία. Σίγουρα το συγκεκριμένο γήπεδο στη Σιγκαπούρη είναι το πιο εντυπωσιακό.

Κάτι παρόμοιο σκέφτηκαν και στην Ταϊλάνδη αλλά δεν είχαν τα ανάλογα χρήματα.

Το παραπάνω γήπεδο το γνωρίζουν όσοι παρακολούθησαν το The Fast and the Furious: Tokyo Drift αφού μία από τις σκηνές της ταινίας είναι γυρισμένες εκεί.

BONUS

Μπορεί το συγκεκριμένο γήπεδο πιθανότατα να μη χρησιμοποιείται, αλλά είναι εντυπωσιακό και μόνο το γεγονός ότι είναι στην έρημο!