Πολιτικοποίηση ποδοσφαίρου

«Ο πόλεμος των κερκίδων»: Ποδόσφαιρο και πολιτική στα κυπριακά γήπεδα

Η διασύνδεση πολιτικής και ποδοσφαίρου είναι σχεδόν αναπόφευκτη στην κυπριακή αθλητική «αρένα». Μια από τις παραδοξότητες που παρατηρείται στον ομολογουμένως ιδιόμορφο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου είναι η έντονη διαχρονική κομματική αντιπαράθεση μεταξύ οπαδών. Η αντιπαράθεση αυτή εκφράζεται δυστυχώς μέσω υβριστικών, ως επί το πλείστον, συνθημάτων, ενώ έντονο είναι πολλές φορές και το φαινόμενο βίας. Το αποτέλεσμα είναι να γινόμαστε μάρτυρες ενός «αρρωστημένου» πολλές φορές φανατισμού, ο οποίος μετατρέπει τα γήπεδα σε «πεδία μάχης» και τους οπαδούς σε μονομάχους.

Είναι αλήθεια ότι πολλές από τις γνωστές ποδοσφαιρικές αντιπαλότητες ανά το παγκόσμιο (π.χ. Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, Σέλτικ-Ρέϊντζερς, κτλ) στηρίζονται σε αντίθετες πολιτικές ή/και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Το αξιοσημείωτο όμως στην περί-πτωση του κυπριακού ποδοσφαίρου είναι η κομματική όψη της αντιπαλότητας φαινόμενο που δεν παρατηρείται σε άλλες χώρες. Πολλοί Κύπριοι οπαδοί μάλιστα έκτος από τα πολιτικά συνθήματα που «εκτοξεύουν», «εισάγουν» στις κερκίδες και ξενόφερτα σύμβολα (όπως για παράδειγμα τον Τσε Γκεβάρα, σφυροδρέπανα, σβάστικες, κέλτικους σταυρούς, κτλ), πιστεύοντας ότι αυτά αντικατοπτρίζουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Πώς εξηγείται τελικά το φαινόμενο αυτό; Μήπως η συμπεριφορά αυτή εκφράζει απλά την απόδραση των οπαδών από μια μονότονη ρουτίνα; Είναι δηλαδή απλά κάποιου είδους εκτόνωσης; Ή μήπως τα πράγματα είναι πολύ πιο βαθιά και αυτό που βλέπουμε είναι ένα πραγματικό κομματικό/ιδεο-λογικό μίσος; Μήπως στα γήπεδα ζούμε τελικά το πραγματικό μέγεθος της πολιτικής έχθρας που υπάρχει στην κοινωνία μας, το οποίο απλά δεν βιώνουμε στην καθημερινότητά μας; Άραγε οι φανατικοί οπαδοί -κράχτες πολιτικών συνθημάτων και χρήστες ακραίων πολιτικών συμβόλων- κατανοούν πραγματικά τη σημασία τους; Γνωρίζει δηλαδή ο 15χρονος οπαδός γιατί κραυγάζει αντικομμουνιστικά ή αντιφασιστικά συνθήματα και γιατί ανεμίζει την σημαία με την σβάστικα ή τον Τσε Γκεβάρα;

Η πηγή και εξέλιξη της κομματικό/ιδεολογικής πόλωσης στο κυπριακό ποδόσφαιρο

Στις αρχές του 1900, και συγκεκριμένα το 1914, ιδρύθηκε η ΠΟΠ (Παγκύπρια Οργάνωση Ποδοσφαί-ρου), η οποία δημιούργησε μερικά από τα πρώτα ποδοσφαιρικά σωματεία, όπως το ΤΡΑΣΤ και τον Πανεργατικό. Το 1924 ορισμένα άτομα τα οποία δεν έγιναν αποδεκτά από το ΤΡΑΣΤ δημιούργησαν τον ΑΠΟΕΛ. Η μεγάλη όμως διαίρεση στο κυπριακό ποδόσφαιρο και η διασύνδεσή του με την πολιτική έγινε το 1948, σε μια περίοδο που η Ελλάδα μαστι-ζόταν από εμφύλιο πόλεμο. Η υποστήριξη της ελληνικής δεξιάς από την ηγεσία του ΑΠΟΕΛ ενόχλησε μέλη με αριστερές πεποιθήσεις τα οποία διαμαρτυρήθηκαν, με αποτέλεσμα να αποβληθούν από το σωματείο. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα πρώτα αριστερά σωματεία, όπως η Ομόνοια, η Νέα Σαλαμίνα, η Αλκή και ο Ορφέας. Η διαίρεση αυτή δεν επηρέασε μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά διείσδυσε σε ολόκληρη την κοινωνική δομή της χώρας, με αποτέλεσμα την δημιουργία ανταγωνιστικών συλλόγων, καφενείων, εφημερίδων κτλ.

Οι πολιτικές εξελίξεις του ’60 και του ’70 μεταφέρθηκαν στο αθλητικό γίγνεσθαι και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου. Ο ανταγωνισμός στον χώρο του γηπέδου ήταν έντονος, αφού εκτός από τον «πόλεμο των κερκίδων» οι «ομοιδεάτικες» ομάδες προκαθόριζαν πολλές φορές τα αποτελέσματα των μεταξύ τους παιχνιδιών.

Τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και η δεκαετία του ’80 σημαδεύτηκαν από τον διαχωρισμό των Κυπρίων σε «Γριβικούς» και «Μακαριακούς». Παρόλο που γύρω στο ’90 ο διαχωρισμός αυτός είχε ουσιαστικά εκφυλιστεί, η πολιτική κόντρα στον ποδοσφαιρικό χώρο εξακολουθούσε να είναι ιδιαίτερα έντονη. Για παράδειγμα, ένα από τα συνθήματα που αντηχούσε πολύ συχνά στους αγώνες του ΑΠΟΕΛ ήταν το «σεισμός-σεισμός συναγερμός» και το «καλύτερα φασίστας δεξιός παρά π… γιος αριστερός». Με λίγα λόγια, η διασύνδεση ΑΠΟΕΛ, Ανόρθωσης, Απόλλωνα και Ολυμπιακού με τη δεξιά (και κυρίως με τον ΔΗΣΥ), αλλά και Ομόνοιας, Σαλαμίνας και Αλκής με την αριστερά (και κυρίως με το ΑΚΕΛ), παρέμειναν.

Τα τελευταία χρόνια, στις τάξεις των δεξιών ομάδων παρατηρείται κάποιος διαχωρισμός κόμματος και ομάδας. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τους οπαδούς της Ομόνοιας, αφού πρωτίστως θεωρούνται, αλλά και θεωρούν εαυτούς, ως γνήσιους «προλετάριους», «υπερασπιστές» των αριστερών ιδεωδών.

Χαρακτηριστικό είναι ότι, ενώ οι οπαδοί της Ομόνοιας φώναζαν παλαιότερα υβριστικά πολιτικά συνθήματα εναντίον των οπαδών του ΑΠΟΕΛ, του τύπου «π… γιοι φασίστες δεξιοί», τα τελευταία χρόνια αυτά ελαχιστοποιήθηκαν και το «φασίστες δεξιοί» αντικαταστάθηκε με το «πορτοκαλί». Όσον αφορά δε στην κερκίδα του ΑΠΟΕΛ, συνθήματα όπως «σεισμός-σεισμός συναγερμός» και «ζει, ζει και μας καθοδηγεί» είναι ανύπαρκτα (παρόλο που το πρόσωπο του Γρίβα εμφανίζεται συχνά-πυκνά σε πορτοκαλί φανέλες). Καθότι όμως οι οπαδοί της Ομόνοιας παραμένουν στην μεγάλη τους πλειοψηφία αριστεροί, οι αντίπαλοί τους συνεχίζουν να «εξακοντίζουν» πεπαλαιωμένα συνθήματα, όπως το «κλασικό» πλέον «π… γιοι αριστεροί». Τόσο δε στις καθημερινές τους συζητήσεις, όσο και στις ιστοσελίδες των ομάδων τους, συχνά χαρακτηρίζουν την Ομόνοια ως «παράρτημα του ΑΚΕΛ» ή «παράρτημα της κυβέρνησης».

Κομματικές και εθνικές κόντρες στην ποδοσφαιρική «αρένα»

Ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρείται στο κυπριακό ποδόσφαιρο είναι η «χρήση» του αθλήματος από πολιτικά πρόσωπα ως πόλος έλξης ψηφοφόρων, καθώς και από κομματικές ηγεσίες για σκοπούς συσπείρωσης, κυρίως σε περιόδους προεκλογικής αναμέτρησης. Ως εκ τούτου, γινόμαστε μάρτυρες του θεάματος της πομπώδους εμφάνισης διαφόρων σημαντικών πολιτικών προσώπων στις κερκίδες (κατά προτίμηση στην άνεση των περίφημων «boxes»).

Δεν θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστο το γεγονός ότι η διασύνδεση ποδοσφαίρου και κομματικής συσπείρωσης είναι εντονότερη στις τάξεις της Ομό-νοιας, καθότι η ταύτιση της ομάδας με το ΑΚΕΛ είναι πλήρης. Αυτό όμως δεν παρατηρείται τόσο έντονα και στον ΑΠΟΕΛ, καθότι ο κόσμος του δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον ΔΗΣΥ, αφού πολλά από τα στελέχη του κόμματος είναι οπαδοί άλλων δεξιών ομάδων (όπως Ανόρθωσης, Απόλλωνα, Ολυμπιακού, Εθνικού Άχνας, ΕΝΠ και Δόξας Κατωκοπιάς).

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην περίπτωση των δεξιών σωματείων, οι οπαδοί δεν συσχετίζουν πλέον άμεσα την κομματική τους ταυτότητα με αυτή της ομάδας τους. Εν τούτοις, αισθάνονται έντονη την ανάγκη να τονίσουν την ελληνικότητά τους και σε λιγότερο βαθμό την πίστη τους σε ελληνορθόδοξες πεποιθήσεις. Αντιθέτως, οι οπαδοί της Ομόνοιας προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι Κύπριοι και ΟΧΙ Έλληνες. Ως εκ τούτου, στις κερκίδες δεξιών ομάδων κυματίζουν συχνά οι γαλανόλευκες, ενώ στην πράσινη κερκίδα αναρτώνται μόνο Κυπριακές σημαίες και δυστυχώς κάποιες φορές ανθελληνικές, όπως γαλανόλευκες που αντί σταυρού φέρουν σφυροδρέπανο.

Με λίγα λόγια, τα τελευταία χρόνια η πολιτική στο ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί σε «αναμέτρηση» «κυπρο-κεντρισμού»«ελληνο-κεντρισμού», με τις δύο πλευρές να προσπαθούν να ταυτίσουν την ομάδα τους με εθνική οντότητα, μετατοπίζοντας έτσι την «πάλαι ποτέ» κόντρα από κομματική σε εθνική.

Προβληματισμός :

Πού να οδηγείται άραγε το κυπριακό ποδόσφαιρο και κατ” επέκταση η κυπριακή κοινωνία; Μήπως ο αντίκτυπος των όσων λαμβάνουν χώρα εντός γηπέδων είναι μηδαμινός στην καθημερινότητά μας και με την έξοδο των οπαδών από τις ποδοσφαιρικές «αρένες» η ζωή συνεχίζεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς; Ή μήπως όλα αυτά μας οδηγούν τελικά σε παρωχημένες εποχές, ανακυκλώνοντας παλαιές έχθρες και έριδες; Άραγε το αρχαίο Ολυμπιακό πνεύμα του «ευ αγωνίζεσθε» δεν είναι και τόσο «αθάνατο» και μάταια τελικά βροντοφωνάζουμε στον «αγνό πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ” αληθινού» να «αστράψει» «στη δόξα της δικής του γης και του ουρανού»;

Ρατσισμός στα γήπεδα

Ρατσισμός: Η μάστιγα που απλώνεται σαν δίχτυ και στο ποδόσφαιρο

Αποτελεί μία κοινωνική μάστιγα και ο θαυμαστός κόσμος του αθλητισμού αλλά και του δημοφιλέστερου των σπορ, του ποδοσφαίρου, δυστυχώς δεν μπορεί να την κρατήσει εκτός …συνόρων αν και δίνει τεράστια μάχη.

Ο ρατσισμός φανερώνει πνευματική σύγχυση, έλλειψη ορθής σκέψης, αδυναμία και δυσκολία στο να καταλάβει ο θύτης ότι μια τέτοια ενέργεια μειώνει και τον ίδιο ως άνθρωπο. Ένα φαινόμενο που από μόνο του είναι αποτρόπαιο , μία τεράστια προσβολή για την ανθρώπινη φύση.

Τα κρούσματα  ούτε νεόκοπο φαινόμενο είναι αν και δυστυχώς κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνιση τους για ουκ ολίγους κοινωνικοπολιτικούς λόγους και εξαιρετικά σοβαρά σε πάμπολλες περιπτώσεις για να μην προκαλέσουν κάτι παραπάνω από ανησυχία και στην μεγαλύτερη παγκόσμια αθλητική οικογένεια.


Ρατσισμός είναι η πίστη στην ανωτερότητα μίας φυλής, θρησκείας ή εθνικότητας που συνδυάζεται από προσβλητική συμπεριφορά, ύβρεις και πρακτικές έναντι πολιτών διαφορετικών φυλών και εθνικότητας. Μπορεί να συμβαίνει σκόπιμα ή από έλλειψη κατανόησης και άγνοια. Μπορεί να συμβαίνει φανερά ή με συγκάλυψη, σε όλα τα επίπεδα ιεραρχίας ενός οργανισμού, μίας αγοράς ή ενός κοινωνικού τομέα. Στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ο ρατσισμός συνήθως εκφράζεται μέσω ύβρεων και χειρονομιών κατά αλλοεθνών ποδοσφαιριστών, μεταναστών, φιλάθλων γειτονικών χωρών ή μειονοτικών περιοχών.



Και για το λόγο αυτό οι δυο κορυφαίες συνομοσπονδίες του σπορ FIFA και UEFA έχουν όλο και ευρύτερη συνεργασία με  το διεθνές δίκτυο FARE (Football Against Racism in Europe) που έχει αναλάβει την ευθύνη για την παρατήρηση και «καταγγελία» ανάλογων φαινόμενων στο συγκεκριμένο αθλητικό πεδίο.


Ένα βιντεακι για το ρατσισμό στα γήπεδα :

Χουλιγκανισμός στα γήπεδα

Χουλιγκανισμός στα γήπεδα

Ως χουλιγκανισμός αναφέρεται η ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά οπαδών αθλητικών ομάδων που οδηγεί στη διατάραξη της τάξης. Εκφάνσεις χουλιγκανισμού συνήθως θεωρούνται πράξεις όπως η υβριστική συμπεριφορά σε γήπεδα κατά τη διάρκεια αγώνων πολλές φορές με ρατσιστική διάθεση, η επιθετική συμπεριφορά σε αυτούς τους χώρους, οι εισβολές οπαδών στον αγωνιστικό χώρο πολλές φορές με βίαιες διαθέσεις, οι ομαδικές συγκρούσεις οπαδών εντός και εκτός γηπέδων καθώς και δολοφονίες που γίνονται μεταξύ οπαδών που τάσσονται υπέρ διαφορετικών ομάδων.
Ο όρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να περιγράψει την συμπεριφορά των οπαδών σε αγώνες ποδοσφαίρου. Με αυτόν τον τρόπο δηλώνονται βανδαλισμοί και ομαδικές συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα πριν, κατά τη διάρκεια, ή μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που προκαθορισμένες συγκρούσεις μεταξύ οπαδών γίνονται ανεξάρτητα από τους αγώνες ή με αφορμές αγώνες άλλων αθλημάτων. Ο χουλιγκανισμός ονομάστηκε έτσι από τον όρο «hooliganism» που χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του 1890 για να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά συμμοριών των δρόμων. Η χρήση του όρου εμφανίζεται σε μια αναφορά της αστυνομίας του Λονδίνου το 1898, αλλά ενδεχομένως δεν είναι η πρώτη. Μία επικρατής θεωρία αναφέρει πως ο όρος πάρθηκε από το όνομα του Πάτρικ Χούλιχαν ο οποίος ήταν Ιρλανδός βάνδαλος που έμενε στο Λονδίνο. Μια άλλη θεωρία αναφέρει πως ο όρος προέρχεται από τον απολίτιστο τρόπο ζωής μιας Ιρλανδικής αγροτικής οικογένειας. Άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ο όρος πάρθηκε από μία συμμορία του δρόμου στο Ίσλινγτον του Λονδίνου που είχε το όνομα «Χούλ»". Τέλος, υπάρχει και μια θεωρία που υποστηρίζει ότι ο όρος βασίζεται στην Ιρλανδική λέξη «houlie» που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ένα έκλυτο πάρτι..

Κρούσματα χουλιγκανισμού
Στην Αγγλία και αφού οι πρώτοι κανόνες του σύγχρονου ποδοσφαίρου είχαν εδραιωθεί, σημειώθηκαν μεγάλες αναταραχές μετά τον αγώνα της Πρέστον Νορθ Εντ με την Άστον Βίλα. Οι δύο ομάδες λιθοβολήθηκαν και χτυπήθηκαν άσχημα με ξύλα και αναφέρεται ότι ένας παίκτης της Πρέστον έμεινε αναίσθητος. Τον επόμενο χρόνο καταγράφηκαν συμπλοκές μεταξύ οπαδών της Πρέστον με οπαδούς της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, καθώς το 1905 κάποιοι υποστηρικτές της Πρέστον δικάστηκαν για χουλιγκανισμό μετά τον αγώνα της ομάδας με την Μπλάκμπερν. Μεταξύ τους ήταν και μια «μεθυσμένη και εκτός τάξης» 70χρονη γυναίκα. Το 1950 εμφανίστηκε η μόδα των Μοντς και αυτή των Ρόκερς που, όπως αναφέρεται, ομάδες κάθε παράταξης είχαν συγκρούσεις μεταξύ τους, με αφορμή διαφορές στην ιδεολογία και στον τρόπο εμφάνισης. Τέτοιου είδους αντιθέσεις όξυναν το κλίμα μεταξύ των οπαδών αντιπάλων ομάδων και εμφανίστηκε ένα νέο κύμα χουλιγκανισμού. Το 1956, οπαδοί της Λίβερπουλ. και της Έβερτον, επίσης από την πόλη του Λίβερπουλ, έλαβαν μέρος σε διάφορα περιστατικά καταστροφής τρένων. Από το 1965 αναφέρονται κάθε χρόνο κατά μέσο όρο περίπου 25 περιστατικά χουλιγκανισμού στην Αγγλία.

Το 1964 στο Περού σκοτώθηκαν περισσότεροι από 300 και τραυματίστηκαν 500 σε έναν αγώνα προκριματικό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μεταξύ Περού και Αργεντινής.

Στη δεκαετία του 1970 καταγράφονται φαινόμενα χουλιγκανισμού και στην υπόλοιπη Ευρώπη πέραν της Αγγλίας. Το φαινόμενο οξύνεται από τις οργανώσεις των ούλτρας που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και πολλές φορές σχετίζονται με νεοναζιστική ιδεολογία. Σκοπός των οργανώσεων αυτών πέρα από την υποστήριξη των ομάδων είναι οι συγκρούσεις με οπαδούς αντίπαλων ομάδων. Στην Ολλανδία, το 1974, ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ οπαδών της Φέγιενορντ και της Τότεναμ στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Από εκείνη την περίοδο και μετά ολοένα και περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες εμφανίζουν έντονα φαινόμενα χουλιγκανισμού. Μεταξύ τους η Ισπανία, η Τουρκία, η Νορβηγία, η Πολωνία, η Κροατία, η Ρωσία και η Ελλάδα.

Πώς «γίνεται» ένα άτομο χούλιγκαν;
Είναι αδύνατον να ισχυριζόμαστε ότι όλοι οι «χούλιγκαν του ποδοσφαίρου» είναι μιας συγκεκριμένης ηλικίας ή κατηγορίας ή διαθέτουν μια συγκεκριμένη «ψυχοσύνθεση». Επίσης, ο χουλιγκανισμός δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο και επομένως δεν διαθέτει μια μεμονωμένη αιτία. Από την άποψη της οργανωμένης βίας μεταξύ «συμμοριών χούλιγκαν», μια αίσθηση της κοινότητας, ο φυλετισμός και η καθαρή απόλαυση να ασχολούνται με τη διαταραχή στο ποδόσφαιρο είναι προφανώς αποδεικτικά στοιχεία.
Ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός ήταν ένα από τα πρώτα ζητήματα που προσέλκυσαν στη μελέτη του ποδοσφαίρου ακαδημαϊκούς, κοινωνιολόγους, ιστορικούς και ψυχολόγους στην ανάπτυξη υποθέσεων επεξήγησης των αιτίων συνέχισης ύπαρξης του χουλιγκανισμού. Οι παράγοντες που ωθούν κάποιον στον χουλιγκανισμό είναι :

α.  Αγχώδης τρόπος ζωής, έλλειψη χώρου και χρόνου εκτόνωσης
H παραβατική συμπεριφορά των νέων είναι διαδεδομένη και θεωρείται από ειδικούς περίπου φυσιολογική, λόγω της φυσικής περιέργειας και του περιπετειώδους πνεύματος που χαρακτηρίζει τα νεαρά άτομα. Οι νεαροί χούλιγκαν, συνήθως δεν συγκροτούν κάποια αντικοινωνική ομάδα με διαφοροποιημένες κοινωνικές αξίες, παρόλο που κάποιοι θεωρούν ότι η βία στα γήπεδα είναι κατά κάποιο τρόπο προέκταση αντίστοιχων κοινωνικών φαινομένων. Σ΄ αυτό το τελευταίο συνηγορούν τα πολλά προβλήματα της εποχής, το κλίμα αβεβαιότητας και η ανασφάλεια που, επειδή πιέζουν ιδιαίτερα τους νέους, αντιδρούν και εκτονώνονται αρκετές φορές και με αυτόν τον τρόπο. Τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, η ανεργία, η έλλειψη παιδείας, ο αλκοολισμός και η χρήση ναρκωτικών, ο φανατισμός, η αντιδραστική συμπεριφορά των νέων και η ανάγκη για εκτόνωση λόγω της πιεστικής καθημερινότητας των αστικών κέντρων είναι οι πιο σοβαρές αιτίες του φαινομένου του χουλιγκανισμού. Οι νέοι προσπαθούν να εκφράσουν την οργή τους για διάφορα θέματα που τους απασχολούν μέσω αυτής της επιθετικής τους συμπεριφοράς. Άμεση συνέπεια του παραπάνω, είναι η μη ικανή στήριξη της νεανικής προσωπικότητας από την κοινωνία, με αποτέλεσμα οι νέοι να ταυτίζονται με την ομάδα τους «νομίζοντας» πως έτσι ικανοποιούν την τάση του ατόμου για συλλογική ζωή.

β.  Οικογένεια
Ο ρόλος της είναι σημαντικός, καθότι πρέπει να διαπαιδαγωγεί σωστά τα παιδιά της και να τα παρέχει εφόδια και ερεθίσματα έτσι, ώστε να μην οδηγηθούν αργότερα να γίνουν μέλη αυτών των «ομάδων».

γ.  ΜΜΕ – Πρότυπα

Αρνητικός είναι ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), τα οποία με το να προβάλλουν βίαια πρότυπα οδηγούν τους νέους κατευθείαν σε τέτοιου είδους οργανώσεις. Οι νέοι μη έχοντας ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα, δέχονται τις εικόνες χωρίς να τις αξιολογούν και νομίζουν πως αν εισχωρήσουν σε τέτοιες «ομάδες», θα μπορούν να κάνουν επίδειξη δύναμης σε πιο αδύναμους.

Οι νέοι βλέποντας από την τηλεόραση διάφορα αθλητικά γεγονότα στα οποία οι αθλητές δίνουν «το κακό παράδειγμα», υιοθετούν αυτές τις συμπεριφορές, διότι από τη μία δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν τέτοιες καταστάσεις και από την άλλη θεωρούν τους αθλητές ως τα ιδανικά πρότυπα. Τις επιθετικές συμπεριφορές πολλαπλασιάζει η δυναμική που έχουν οι οργανωμένες ομάδες και φυσικά η ανωνυμία που εξασφαλίζει το πλήθος. Έτσι, η ποινική καταστολή γίνεται ακόμη πιο δυσχερής και ο παραδοσιακός αποτρεπτικός της ρόλος περισσότερο ανεπιτυχής. Το γεγονός ότι η βία στα γήπεδα δεν μπορεί να είναι, ως γενικότερο κοινωνικό φαινόμενο, ανεξάρτητο από την γενικότερη παθογένεια της κοινωνίας, καθώς και την επένδυση ισχυρών οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων σ’ αυτό το χώρο, το επιβεβαιώνουν παράλληλες συμπεριφορές που εκδηλώνονται σχεδόν πανομοιότυπα, όταν για παράδειγμα μετά από μια ειρηνική διαδήλωση, ομάδα νεαρών ξεφεύγει από την πορεία και προβαίνει σε ανεξέλεγκτες καταστροφές.

Στην όξυνση του φαινομένου ιδιαίτερο ρόλο παίζει ο αθλητικός τύπος. Η λειτουργία του τελευταίου είναι ταυτισμένη με την εξυπηρέτηση στενών οικονομικών συμφερόντων. Η απόλυτη ταύτιση με την ομάδα, που μπορεί να την προβάλλουν σαν ιδέα για να είναι καλά κρυμμένη η επιχειρηματική δραστηριότητα των επιτηδείων του χώρου, γεννά φανατισμό. Για παράδειγμα, η θεοποίηση των ποδοσφαιριστών και η αποθέωσή τους με τους πηχυαίους τίτλους, προωθεί την κατασκευή φανατικών οπαδών έτοιμων για όλα.

δ.  Ανεργία

Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας, που αυξάνει τα ήδη μεγάλα ποσοστά βίας. Ο νέος, ο οποίος είναι άνεργος, ψάχνει να βρει έναν τρόπο να εκφράσει την οργή του προς την κοινωνία και καταφεύγει σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Έτσι λοιπόν ένα μικρό ποσοστό αυτών που δημιουργούν επεισόδια στα γήπεδα είναι απογοητευμένοι νέοι οι οποίοι εξωτερικεύουν το συναίσθημα της αντίδρασης με αυτόν τον τρόπο. Χωρίς εργασία ο νέος δεν εκτονώνει την ενεργητικότητά του, πράγμα που σημαίνει ότι συσσωρεύει όλη του την ενέργεια και την μετατρέπει σε βίαια συμπεριφορά εντός των γηπέδων.

ε.  Παιδεία – Εκπαίδευση

Το σχολείο δεν προσφέρει, όπως θα έπρεπε, αθλητική παιδεία η οποία θα είναι ικανή αργότερα να οδηγήσει τους νέους στο να γίνουν φίλαθλοι και όχι φανατικοί οπαδοί. Η εκπαίδευση προσλαμβάνοντας τεχνοκρατικό χαρακτήρα παραμέλησε τον αθλητισμό και το λεγόμενο ιδεώδες.

στ.  Χρήση οινοπνευματωδών

Η χρήση οινοπνευματωδών έχει χαρακτηριστεί ως παράγοντας – κλειδί για τον προσδιορισμό του κατά πόσον σχετίζεται με τον «χουλιγκανισμό». Στην πραγματικότητα η σχέση μεταξύ οινοπνεύματος και βίας, και διαταραχής γενικότερα, είναι πολυσύνθετη και δεν υπάρχει ακόμη καμία επιστημονική απόδειξη ότι η κατανάλωση οινοπνεύματος προκαλεί βία. Ωστόσο, υπάρχει μια πολύ ισχυρή αντιστοιχία μεταξύ κατανάλωσης οινοπνεύματος και κοινωνικών διαταραχών, καθώς η διαχείριση πρόσβασης στα οινοπνευματώδη μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στο αν θα προκύψει διαταραχή πλήθους.

Πολλά μέτρα ελέγχου οινοπνευματωδών έχουν επιβληθεί στους οπαδούς, αλλά στην Αγγλία και την Ουαλία είναι σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικά στη μείωση της κατανάλωσης οινοπνεύματος από τους οπαδούς και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί ουσιαστικά να αυξηθεί ο κίνδυνος ταραχών και βίας σε αγώνες ποδοσφαίρου.

Οι Άγγλοι τρία πράγματα δεν θα πάψουν ποτέ να λατρεύουν: Το ποδόσφαιρο, το ποτό και τη Βασίλισσα. Τα πρώτα δύο τα εννοούν, και ο συνδυασμός τους έχει ιστορικά αποδειχτεί εκρηκτικός. Ο εγχώριος χουλιγκανισμός που άρχισε να ανθίζει τη δεκαετία του ’60 και οδήγησε στην ψήφιση ειδικού νομοσχεδίου με το οποίο οι αρχές μπορούσαν να απαγορεύσουν την είσοδο ταραχοποιών στοιχείων στα γήπεδα το 1968, κατάφερε να βρει διέξοδο στην ηπειρωτική Ευρώπη τη δεκαετία του ’80: Ήταν η εποχή που η οικονομική ύφεση εξασθενούσε, επιτρέποντας σε ολοένα και περισσότερους οπαδούς του νησιού να συνοδεύουν τις ομάδες στις εκτός έδρας υποχρεώσεις τους. Ο Θατσερισμός, η ανέχεια και η άρνηση συμφιλίωσης με την αστική πραγματικότητα που συνεπάγονταν βίαιες συμπεριφορές, ήταν απλώς προϊόντα βολικών αναλύσεων που κατέρρεαν μπροστά σε μια ενοχλητική πραγματικότητα: Στα αίτια που ορίζονταν από την τριάδα ηλιθιότητα-μέθη-ψυχολογία του όχλου, ήρθε να προστεθεί και αυτό της εθνικής υπερηφάνειας. «Εμείς τους μάθαμε το παιχνίδι, δεν δικαιούνται να κερδίζουν», ήταν μία από τις λογικές που συνόδευε τις ευρωπαϊκές αποτυχίες. Επιπρόσθετα, οι ταξιδιώτες από την κατά παράδοση πολιτισμικά απομονωμένη Αγγλία, δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν τη διαφορά νοοτροπίας των πόλεων που τους φιλοξενούσαν. Θεωρούσαν ότι το να πιει κανείς όσο μπορεί στην πλησιέστερη μπυραρία και να μπαίνει στο γήπεδο με δυο-τρία κουτάκια για εφεδρία, ήταν ο ορθά θεσπισμένος από τη χώρα προέλευσής του ορισμός του ποδοσφαιρόφιλου, τον οποίο κανένας μιμητής δεν επιτρεπόταν ν’ αλλοιώσει.

Παράξενα γήπεδα

Τα πιο περίεργα ποδοσφαιρικά γήπεδα του κόσμου

Δείτε τα περίεργα γήπεδα χτισμένα δίπλα στη θάλασσα, πάνω στη θάλασσα, δίπλα σε ηφαίστεια ακόμα και μέσα στην έρημο.

6 Σχόλια

Τα γήπεδα που θα δείτε χρησιμοποιούνται τα περισσότερα για τις ανάγκες τοπικών ομάδων όμως όπως θα παρατηρήσετε τα περισσότερα από αυτά είναι φτιαγμένα σε απίστευτες τοποθεσίες.

Το συγκεκριμένο γήπεδο φέρει το όνομα του Ότμαρ Χίτσφελντ και είναι εκείνο που βρίσκεται στο μεγαλύτερο υψόμετρο στην Ευρώπη. Χτισμένο κάπου ανάμεσα στις Αυστριακές Άλπεις και σε υψόμετρο 2.000 μέτρων θα ήταν δύσκολη έδρα για όλες τις ομάδες.

Το συγκεκριμένο γήπεδο βρίσκεται στα νησιά Φερόε και όπως συμβαίνει και με άλλα της λίστας απευθύνεται σε παίκτες που ξέρουν να σουτάρουν...

Μεταφερόμαστε στη Γριλανδία όπου και βρίσκεται το συγκεκριμένο γήπεδο. Αν μη τι άλλο οι παίκτες την ώρα του αγώνα έχουν ωραία θέα.

Ανάλογα είναι τα συναισθήματα όσων παίζουν και στο Γιβραλτάρ.

Την ίδια ώρα όσοι παίζουν στο συγκεκριμένο γήπεδο στην Ισλανδία παρατηρούν τη συμβαίνει παραδίπλα αφού είναι χτισμένο κοντά σε ηφαίστειο.

Πάμε μία βόλτα και στη Λατινική Αμερική με το συγκεκριμένο γήπεδο στην Βραζιλία να παίρνει όσκαρ εφευρετικότητας για τις κερκίδες του. Όπως βλέπετε έχει ουσιαστικά έχει χρησιμοποιηθεί η γη για να τοποθετηθούν τα πλαστικά καρεκλάκια.

Στο συγκεκριμένο γήπεδο της Βολιβίας καλό είναι οι παίκτες να μη σουτάρουν ιδιαίτερα δυνατά αφού είναι πιθανό να σπάσει κανένα παράθυρο.

Επιστρέφουμε στη Βραζιλία για μία κλασική εικόνα γηπέδου σε μία φαβέλα.

Αφήνουμε και τη Λατινική Αμερική για να πάμε στην Ασία. Σίγουρα το συγκεκριμένο γήπεδο στη Σιγκαπούρη είναι το πιο εντυπωσιακό.

Κάτι παρόμοιο σκέφτηκαν και στην Ταϊλάνδη αλλά δεν είχαν τα ανάλογα χρήματα.

Το παραπάνω γήπεδο το γνωρίζουν όσοι παρακολούθησαν το The Fast and the Furious: Tokyo Drift αφού μία από τις σκηνές της ταινίας είναι γυρισμένες εκεί.

BONUS

Μπορεί το συγκεκριμένο γήπεδο πιθανότατα να μη χρησιμοποιείται, αλλά είναι εντυπωσιακό και μόνο το γεγονός ότι είναι στην έρημο!